موسم نداردهای بوی بلوط در دست های خیس باران... هی هی، هی... از آن همه گشت های گل گیاهان بی دلخوش و بیرق های سرخ، سبز... سیاه! آه، چقدر دست ها پرچم شده اند و پرچم ها دست هایی قلم شده، که بنویسند غروب های فرود نیامده را بر دریای آرام شانه های هرگز
پژواک دلشوره های نیست، در جهان خیمه های کودکان الم. می پیچید صداهایی که حلق خلق را زنجیر می زنند کجاست؟! عاشورا امروز یا فردا کجاست؟! آی، ای تمام بربرها و حبیب ابن مظاهرهای باطنی جهان، کجاست عاشورا؟!
دل های گرفته همسرایی های زنجیر بر سینه ها و گرده های سوخته، دست های پرچم همیشه عاشوراهای جهان، چشمان اشک های خیس بیرق داران ابدی! ترانه خوانان نامعلوم غایب عشق های هر چه باداباد، آی همه دانه های خیس چشم های تا ابد گریان، عاشورا کجاست؟! کجاست عاشورا؟! فروردین نمی آید عطر آه های اردیبهشتی، بهشت را نشسته ایم که بوی تو بوزد. بنفشه های نمی سوزد چراغ های گرد گرفته دیروز غرب و جنوب را می گرییم که نور تو بوزد. مهتاب های نمی درخشد نخل های کوفه های مجاور و غیر مجاور را در سکوت درد ضجه می زنیم تا صدای تو در زمین بپیچد. افسوس اما گیسوی تازه ستاره ای، سپیده را نشان نمی دهد. هیهات! که تمامی گندم های جهان را به خرمن بادها سپرده اند.
عشق فراموش سوسن های باران خورده را بشارت می دهیم به خورشید تازه ای که بر نیزه ها سرخ است تا تو طلوع کنی. اما بر شانه های جهان بی حضور تو سوسنی نمی روید و بر چشمه های زمین بی اشک تو زلالی نمی جوشد. و در بهاره اردیبهشت فرشته ای نمی وزد. بادها منتظر فرمان تواند و من کفنی خیس از گریه فرشتگان دارم که سال هاست در انتظار تجلی تو آیینه دلم را در مصیبت تو صیقل می زنم!
از کوه به کوه و از دریا به دریا و از آسمان به آسمان، نشانی از تو نیست ای همه هر چه هست در کف تو. ما را به همه ساحت سبز جهان آشنا کن با تمام ترنم های طربناک، با همه دست ها، چشم ها، پرچم ها و گوشواره هایی که در کربلا ریخت. در میان خیمه ها و هیمه ها وقتی که نینوا تا قسمتی از دامن ابر شده خاک، تا زینب خطبه های قیامت تو...، آشنا کن. تو را گریستم تا غربت جهان را گریسته باشم ای همیشه حاضر در خواب در خیال، در رگ برگ و منقار شکرین طوطی و بال های آزاد پرستوهای مهاجر! تو را می جویم، در ارتفاع تفنگ پدرم که در فراموش های هرگز ابدی خفته است. تو رامی خوانم در هی های عافیت! پول! ثروت! رفاه!
تو را می خواهم در استکان های شربت و شیر، در خورشت های رنگارنگ بازاریان! تو را می جویم در اسکونت های حساب و کتاب و عدد و رقم به دروغ و بی حساب قیامت و قامت تو! در برابر خود!
اکنون موسم ابدی نداردهای بوی بلوط است یا حسین! اکنون فصل هی هی گله بر صحرای ثروت و رفاه است، سال بیرق های بی رمق عافیت و عدالت دروغ!
امروز حتی در ربذه ابوذرهای قلابی ماهی زر و سیم و سکه را تور پهن می کنند یا حسین! امروز شاعران، شاعران سکه اند و مداحان، مداحان صله، غرفه داران، غرفه دار ثروت و یک رسم خانوادگی در ایام محرم شده اند!
سیاه پرچم تو شهر را می وزد و نام تو را ولوله زمینیان است اما اکنون زمان برای قیام تو کوفه است. همه ما اهل تعارفیم. مهمان ما نشو! از خاک ما مگذر، بر آسمان ما نظر مینداز، قیس ها مسخر کدام خنجر فرود آمده از غفلتند، نمی دانم ولی ما مسخر جهان خودیم.
حتی شهیدان در بهشت زهرا این را ادراک می کنند! کجاست عاشورا؟! از تمام زمین تنها، نام تو بلند باد. بلند، بلند...