اولین پسر حسین(ع) به دنیا آمد. یازدهم ماه شعبان. ماه پیام بر. شاید به همین خاطر این قدر شبیه پیام بر(ص) بود.
بچه را گذاشتند توی دامان پدربزرگش؛ علی(ع). پرسید: "اسمش را چه گذاشتید؟"
حسین(ع)سرش را انداخت پایین و گفت: "اگر هزار پسر داشته باشم، اسم همه را علی می گذارم، علی."
علی که به دنیا آمد جبرئیل آمد و نشست کنار گهواره اش. آن قدر شبیه پیام بر(ص) بود این پسر، که انگار یادِ شیرین بیست و سه سال همراهی با پیام بر(ص) از خاطر جبرئیل می گذشت.
جبرئیل خوشحال بود. انگار که ولادت پیام بر(ص) باشد دوباره.
پیام بر(ص) که رفت پیش خدا، همه ناراحت شدند. اما بی تابی حسین(ع) که کودکی بیش تر نبود، چیز دیگری بود. بغض و گریه هایش آتش می زد به زمین و آسمان. شاید به همین خاطر خدا پیام بری کوچک تر به او داد ، علی اکبر(ع)...
تا زخم دوری پیام بر(ص) را دوا کند.
لیلا چه خوش بخت زنی است! در خانه هم حسین دارد، هم علی که حسین شبیه علی است، هم پیام بر دارد که پسرش شبیه پیام بر است.
فقط فاطمه(س) همه را با هم داشت.