زهرا ـ تازه ترين اتفاقي بود، كه در عالم افتاد! و هيچ وقت نيست كه اين اتفاق ـ بازهم ـ تازه نباشد!
زهرا ـ حرف تازه خدا بود:" انّا اعطيناك الكوثر" ... نگاهي نو، بر سراپاي هستي! ارتباط خاك با خدا، مادر شهود و شهادت. بانوي محراب، بانوي اعتراض، بانوي حماسه، بانوي بسيج بني هاشم، بانوي شهادت...
پيش از زهرا ـ هيچ زني را نديده بودند كه پدر خويش را، مادر باشد! پيش از زهرا ـ شهادت، اين همه تازگي نداشت. او كه آمد، جاني تازه گرفت. قبلاً كلمه بود. بعداً معنا شد!
و او به روشني، اين همه را مي دانست: مادرانه شهادت را، بزرگ می كرد. آگاهانه شهادت را، شير می داد! به غنچه هائی آب مي داد كه قرار بود آتش بگيرند! "كوزه آب" را می شناخت. از جغرافيای "قتلگاه" خبر داشت. كربلا را بر دامان، می نشاند. براي عاشورا لالايی ميخواند. گيسوان "اسارت" را شانه می زد! حكايتِ چاه و محرابِ خون را می دانست. با اين همه، آبروداري می كرد. اهل شكايت نبود! اگر هم می گفت ـ به درد می گفت كه درمان بشنود.
اگر شهادت نبود، ابوالقاسم حسینجانی