صحن زمین با نیم نگاه خورشید روشنایی می گرفت و تابش طلایی آفتاب جمعه چهارمین روز شعبان 23 هجری نوری دیگر می بخشید.کوچه های بنی هاشم آغوش خود را بر روی هلهله کنندگان خانه علی ع گشوده بود و علاقمندان شیفته با چهره ای پرشور و پر نشاط برای دیدار نوررسیده ای مبارک از همدیگر پیشی می گرفتند.
فاطمه کلابیه قنداقه فرزند عزیز خود را تقدیم امام نمود . حضرت او را به سینه پر عشق خود چسبانید و نخستین گلواژه توحید و نبوت را در گوش دلبند خود قرائت کرد. ابتدا اذان و سپس اقامه در گوش راست و دیگر گوش او خواند آنگاه با واژه ای مهر آفرین و نوید بخش نام عباس را در گوش فریاد کرد.
عباس یعنی شیر بیشه شجاعت و قهرمان میدان نبرد، خشمگین در برابر دشمنان و شادمان برای دوستان دستان علی علیه السلام با سرو صورت زیبای عباس آشنا شد و شور و شعف اطرافیان به ویژه مادر را به همراه می آورد. ناگاه توفان غم و اندوه به پا خاست وسیل اشک از دیدگان امیر مومنان جاری شد . برق حیرت و عطش سئوال درنگاه همگان موج می زد و لحظه های انتظار به سختی سپری می شد همه منتظر شنیدن علت حزن امام بوند که حضرت لب به سخن گشود و فرمود :
می بینم که این دستها یوم الطف ـ روز عاشوار ــ درکنار شریعه فرات بر سر یاری برادرش حسین ع از تن جدا خواهد شد.
درهفتمین روز میلاد، علی ع فرزند خود را طلبید قنداقه کودک را حضور حضرت آوردند. امام لبان خودار به یاد خدا معطرساخت و با ترنم نام پروردگار سنت خجسته محمدی را به جای آورد.موهای کودک را ترشاید و هم وزن آن طلا به مستمندان چشم به راه صدقه داد . سپس گوسفندی به عنوان عقیقه ذبح کرد تا به برکت آن صدقات واین قربانی ، وجود عزیز دلبندش هماره ایمن از حوادث بوده وازنعمت سعادتی بهره مند باشد.سیمای سپید و سیرت لطیف طفل که از آفتاب وجود پدر و مادری آسمانی و علوی بهره داشت، تحسین نگاه همگان را درپی داشت آنان از روزی یاد می کردند که امام برادر خود عقیل را طلبید تا ره گذر علم و انساب نگاهی به قبایل عرب گوناگون عرب کرده وپاک بانویی از خانواده اصیل و شجاع بوده که فرزندانی و شیر دل پرورش دهد و عقیل ام البنین را برگزید تا فرزندانی تربیت نمایید. عبا س ع در کودکی ، ساحل نشین دریای بی کران معرفت بود و بسان ماه تابان از خورشید وجود پدر ، نور میگرفت. هر روز گوهری گرانقدر از معرفت می یافت و آیینه وجود خود را با تصویر حسین جلا می بخشید فراصتی چشم گیر علم فراوان داشت به طوری امیرمومنان علی ع پرورش و تکامل روحی و معنوی او را این گونه توصیف می کند : فرزند م علم آموخت بسان کبوتری که جوجه خود را آب وغذا می دهد لحظه های تابناک و پرفروغ شهامت عباس نوجوان در جنگ صفین او به خاک هلاکت انداختن پسران ابوشعاث وپدر وخیره سر وپلید آنان صحیفه ای زیبا ا زکتاب فضایل وی به شمار مآید . شجاعتی که عظمت آن سنگینی شمع را در وجود معاویه انداخت . فریاد الله اکبر سپاه علی به پاس دلاوری های بزرگواری نوجوان در فضا تنین انداز شد به طوریکه امیرالمومنان او را در آغوش کشید وبوسه زد . عباس با لوابه از نوادگان عبدالمطلب وصلت کرد وثمره این وصلت سه یا چهار فرزند بوده . فرزندان او همگی از عالمان برجسته و ترویج کنندگان شریعت محمدی گردیدند عبیدالله قاضی مکه و مدینه شد هم او بود که رهبری مسلمانان در نقاطی چون قم ، شیراز، یمن و ... به عهده داشت که امام سجاد وی را تربیت نمود و سپس خدیجه دختر خود را به ازدواج او در آورد.فضل فرزند دیگر عباس که پهنه دانش وفضل او چشم گیر و زبانزد بود بدان حد که لقب ابوالفضل برخواسته از وجود این بوده است. و محمد پسر دیگر ایشان بود که در سن پانزده سالگی شهر شیرین شهادت را در کربلا نوشید و به دیار یار پرکشید.
عباس علیه السلام موجودی آسمانی بود که به دلیل جایگاه بلندش او را با کینه های مورد خطاب قرار می دادند. ابوالفضل مشهورترین کنیه اوست که نشانگر بزرگی صفات و عظمت و شخصیت وی از اوان کودکی تا دوران نوجوانی و جوانی اوست.
ابوالقاسم کنیه دیگری است که جابر انصاری در زیارت اربعین خطاب به حضرت می گوید:
السلام علیک یا اباالقاسم السلام علیکیا عباس بن علی، سلام بر تو ای پدر قاسم سلام بر تو ای عباس پسر علی بن ابیطالب.
دیگر کنیه حضرت ابوقربه است کنیه که نشان از دلاوری و مردانگی حضرت عباس علیه السلام در شکافتن سینه سپاه دشمن و رسیدن به آب گوارای شریعه برای سیراب ساختن کام تشنگان است.
القاب تابناک
الف ) سیمای سپید و سیرت نورانی ، لقب روشنی بخش قمر بنی هاشم را برای او به ارمغان آورد.
ب) باب الحوائج :
عباس کرمی از دودمان کریمان است که وسیله برایتقرب به درگاه الهی محسوب می شود. در دانه ای که سالیان سال است آغوش پر مهر و محبتش به روی تمامی حاجتمندان شیعه و سنی یهودی و مسیحی باز است نیازمندان دست دعاو چشم امید به سوی او دارندو داستان کرامات و الطاف زلال او ناگفته ای گفتنی در محافل دین باوران روشن ضمیر است.
ج) آنجا که امام سجاد ع عموی ارجمند خویش را توصیف میکند وی راا در سرای فردوس بدینگونه لقب میدهد و طیار می نامند.
د) یکی از مشهورترین القاب حضرت ابالفضل سقا است کلمه ای ملکوتی که جلوه رحمت و عطوفت او بوده و نمایشی از فداکاری این دلاور شیر دل در کربلاست.
ه) بطل العلقمی :
بطل قهرمان است و علقمه نام رودی است که حضرت در کنار آن به شهادت رسید این لقب نشان از نبرد بی امان و پی گیر حضرت علیه السلام با دشمن سفاک دارد .
و ) علمدار :
برقراری بیرق سپاه و سرافرازی علم نشان از انسجام لشکر است که این مهم به عهده عباس بود. دلاوری رزم آور که تاآخرین لحظه های حیات پای بند به تعهد خود بود و همچنان بیرق بزرگی و بزرگواری سپاه حسینی را بر افراشته داشت.
اطلس شهید عبد صالح سپهسالار و القاب تابناک دیگری است که صحیفه افتخارات حضرت عباس دیده آریی می کند.
قمر بنی هاشم ماهرویی سرواندام بود که رخسارزیبایش به شکوه وجودش می افزود و آثار دلیری از صلابت وجودش هویدابود. اعضایی متناسب دستانی کشیده و پاهایاستوار داشت و تکسواری شاهین گونه بودکه افتخار بنی هاشم شمرده می شد. چون سواراسب می شد پاهای مبارکش بر زمین قرار می گرفت به او قمر بنی هشام یعنی ماه بنی هاشم می گفتند. افراشتگی گردن طول قامت بلندای ساعد و پیکر تنومند او ارکان چهارگانه ای بود که نگاه بسیاری را به طواف او ناچار میساخت.