هنر اسلامی و به ویژه معماری با گذشت زمان بسیار پیشرفت کرده و افراد به ویژه حکام و پادشان سعی می کردند از این هنر غافل نمانند و در ساخت اماکن مختلف از آن بهره مند شوند. در ابتدای اسلام هنر معماری اسلامی تنها در ساختمانهایی چون مساجد، حمام، معابد و خانه های مسکونی استفاده می شد . اما در دوران خلفای اموی هنر معماری اسلامی جایگاه خاصی یافت .
با توجه به اینکه خلفای اموی اولین کسانی بودند که ساخت قصرهایی را برای خود آغاز کردند، اما تعداد قصرهای به جا مانده از این دوران بسیار محدود است. اما در دوران عباسیها به شکل وسیعی شدت یافته است که نشان از فخرفروشی حکام دارد که با وجود فقر در جوامع اسلامی هزینه های هنگفتی را صرف ساختمان قصرهای خود می کردند.
امویها نوعی جدید از ساختمانها را بهره گرفتند که به آن قصر می گفتند، تزئین و استفاده از هنرهای اسلامی را در آن آغاز کردند که اینها در این زینتها به مسائل دنیوی در کنار اهتمام به مسائل اخروی می پرداختند. به طوری که در تزئینات کاخهای خود از کتابت آیات قرآن و احادیث نبوی بهره می گرفتند.
اما در دوران عباسیها بر اساس اسناد به جا مانده حرص و طمع به ساخت قصرهای با شکوه افزون یافت به طوری که در ساخت آن از طلا و نقره استفاده می شد و حتی کاخهای به جا مانده از این دوران نیز بیش از دوره های قبل است. به طوری که در ابتدا قصرها با الگو برداری از رومیها ساخته می شد، اما پیشرفت و ترقی معماری اسلامی تا جایی پیش رفت که قصر مأمون نمونه ای از قصرهای باشکوه بوده است که در حد اسراف از طلا و نقره و تلاش معماران اسلامی برای ساخت آن استفاده می شد.
اما آنچه به جا مانده نشان می دهد که قصرها بزرگترین شاهکارهای هنر، معماری و تمدن اسلامی را به نمایش گذاشته اند، اگر چه حاصل معماران مسلمان و یا غیر مسلمان است، اما بهره گیری از هنرهای موجود در طبیعت باعث شده که چشمها از دیدن آن خسته نمی شود.
اگر چه حکام بخش اعظم هزینه های مملکت را در ساخت و ساز کاخهای پر شکوه صرف می کردند و به عیش و نوش می پرداختند، اما نمی توان ابتکار و خلاقیت معماران مسلمان را در این راستا نادیده گرفت که از هنر خود در کاخها بهره مند می شدند و آثار قابل توجهی به جا گذاشتند.