چه میشود که ز شهر فراق بازآیی
به اشکِ وصل کنی چشم کعبه دریایی
چه میشود که گلستان بهار را بیند
زعطر خنده گل ها شود تماشایی
شکسته شیشه بغض وصال در هجرت
کمان شده کمر طاقت و شکیبایی
اگر طلوع رخت با غروب عمر من است
به مقدمت بدهم سر چه مرگ زیبایی
نسیم عطر نظررادمی تصور کن
فراق میرود و گریه های تنهایی
امید در نفس قلب خسته می روید
که دیده دیده او طلعت شکوفایی
زهجر و وصل تو هر صبح و شام می گویم
ولی نگفته نگاهم چوماه پیدایی
جهان به حال سر بی پناه خود نالد
فدای غربتت آقا چقدر تنهایی
نگاه دار خدایا لوای رهبر را
زحال تا سحر مه که پرده بگشایی
به روی نی تو ز آیات کربلا خواندی
تو یار و حافظ مهدی عزیز زهرایی
ببار روزی غفران ببند راه گناه
که گویمش گل نرگس چرا نمی آیی؟