وقتی که عشق در دل طوفان غروب کرد

وقتی که عشق در دل طوفان غروب کرد
خورشید درهجوم زمستان غروب کرد
در خود شکست وسعت لبریز آسمان
در ابرهای یخ زده باران غروب کرد
زخمی عمیق در دل تاریخ زنده شد
در دست های معجزه درمان غروب کرد
تا وحی آخرین خدا را کفن کنند
یاد غدیر و موسم پیمان غروب کرد
در ذهن های یخ زده ی قوم صد نقاب
شبکوچه های عطر خوش نان غروب کرد
شبکوچه های غربت ِ مرد ودخیل چاه
غمناله های حضرت انسان غروب کرد
فرقی به خون نشست که در کوفه پیش از این
با ژرفنای فزتُ باایمان غروب کرد
گویا هنوز در دل این شهر جاری است
داغ دلی شکسته که پنهان غروب کرد
بانوی آبهای جهان در تب عطش
پهلوی زخمهای فراوان غروب کرد
ذهن بشر به خون وجگر تیر بسته بود
یعنی که باز جلوه ی قرآن غروب کرد
بادی وزید جهل به طوفان نشسته بود
رود از مسیر خشک بیابان غروب کرد
در هم شکست ساقه ی ترد جوانه را
گل در هجوم خار مغیلان غروب کرد
آتش ذوباره بر بدن یاش شعله زد
لیلا دوباره از غم هجران غروب کرد
این سو نشسته حنجر شش ماهه ای به خون
آن سو رسول ثانی ِ میدان غروب کرد
دستان سرو از طپش افتاد ومشک مرد!
گل در مشام سبز درختان غروب کرد
پیراهنی به باد نشست وسری به خون
عطری به سمت غربت کنعان غروب کرد
از خیمه های غرق عطش نا له می وزید
زنجیر روی زخم اسیران غروب کرد
گیسو سه ساله،قامت دلجوی دختری
در دست بادهای پریشان غروب کرد
تب دار لحظه های عظیم حماسه بود
چشمی که در عزای شهیدان غروب کرد
خون شد دلی که مادر شبهای سجده بود
بانوی مهد حادثه - ایران - غروب کرد
تو فاتح تمامی دلهای عاشقی
سجاده ای که در شب زندان طلوع کرد
سوز صدای منتشر خون به قرن ها
وقتی که عشق در دل طوفان طلوع کرد
آن شب تبی تو را ز شهادت دریغ داشت
تا در نگاه سبز تو عرفان طلوع کرد
فردا امامت دو جهان سهم دست توست
یعنی چهار خم به شبستان طلوع کرد