محمود سجادی شاعر و منتقد ادبی کشور است. از این شاعر تا کنون نقد های زیادی در نشریات ادبی منتشر شده است.
سابقه نوشتن از واقعه بزرگ عاشورا در ادبیات ایران به کجا بر می گردد؟
واقعه عاشورا حادثه بزرگی است که با گوشت و خون ایرانیان آمیخته شده است و به همین دلیل از هیچ هنری نیز قابل تفکیک نیست. اما اگر بخواهیم زمانی را برای فراگیری آن در نظر بگیریم باید گفت از زمان صفویه آثار هنری فراوانی داریم که در این زمینه نوشته شده اند.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی توجه بسیاری از نویسندگان به مضامین آئینی جلب شد. آیا این استقبال توانست تأثیری در غنای این گونه داشته باشد؟
بله. درکشور ما هر سال جشنواره ها، گردهمایی ها و مسبقات ادبی و هنری زیادی درباره محرم برگزار می شود. برخی از این نشست ها بسیار موفق هستند و در حاشیه آن ها آثاری خلق می شود که بسیار خوب و با ارزش هستند. اما نباید از نظر دور داشت که متأسفانه برخی جشنواره ها نیز بازده مناسبی ندارند. گاهی هم دیده می شود که هدف برخی نویسندگان و شعرا تنها در آوردن اشک مردم است که این هدف چندان والایی نیست و باید ارزش های قیام امام حسین هم منتقل شود. به عنوان مثال شعرایی داریم که شعر هایشان را تنها برای مداح ها می نویسند.
درباره مستند سازی آثار آئینی بگویید. مسلم است که اثری که درباره عاشورا نوشته می شود باید بر واقعیت منطبق باشد. نویسندگان ما در این زمینه چه قدر حساسیت و مطالعه دارند؟
البته کار نویسنده با مورخ متفاوت است. زیرا داستان در فضای دیگری سیر می کند. اما درباره آثار تاریخی نویسنده باید مراقب باشد نوشته خود را با زبان واقعیت بیان کند. این که یک نویسنده به واقیع حقیقی وفادار باشد شرط اصلی است. البته در باره آثار عاشواریی اوضاع پیچیده تر است. وقتی می خواهیم از واقعه ای به این عظمت بنویسیم باید بسیار هوشیار باشیم. زیرا این عرصه مصداق بازی کردن با دم شیر است و وفاداری به اصل موضوع و اصل حادثه بسیار مهم خواهد بود.