اين تذهبون؟

جماعت!
كجا مى‏رويم؟
چرا به زمين و آسمان بد مى‏گوييم؟
چرا از روزگار گله مى‏كنيم؟
چرا تحمل خودمان را نداريم؟
چرا با لبخند بيگانه‏ايم؟
چرا غصه‏ها به جانمان چنگ انداخته؟
چرا از يكديگر خسته‏ايم؟
چرا به آب و آسمان نگاه نمى‏كنيم؟
چرا انتظار بهار را نمى‏كشيم؟
چرا ديگر صورت‏هامان «ناضره‏» نيست؟
چرا چشم‏هامان «الى ربك ناظره‏» نيست؟
مگر فراموشمان شده زمين از آن خداست و «يورثها من يشاء من عباده‏» ؟
مگر فراموشمان شده «والعاقبة للمتقين‏» ؟
چرا دل‏هايمان را به «ان الارض يرثها عبادى الصالحون‏» خوش نمى‏كنيم؟
چرا منتظر «الساعة‏» كه «قريب‏» است نيستيم؟
چرا براى «يوم الخروج‏» روزشمارى نمى‏كنيم؟
چرا به «والله متم نوره‏» يقين نداريم؟
جماعت!
باور بياوريد به وعده خداوند; «ليستخلفنهم فى الارض‏» دروغ نيست.
«ليظهره على الدين كله»جدى است، اگر چه مشركان را خوش نيايد .
جماعت!
«انشق القمر» در پيش است.
«اقترب الساعة‏» چشم برهم زدنى طول نمى‏كشد.
«يوم الفتح‏» از راه مى‏رسد و خدا نكند در آن روز از كسانى باشيم كه ايمان به دردمان نخورد.
جماعت!
نمازهايتان را با «امن يجيب المضطر» ختم كنيد.
و به ياد داشته باشيد منت‏خدا را بر «الذين استضعفوا فى الارض»‏
او همه تشنگان را با «ماء معين‏» سيراب مى‏كند.
جماعت!
خداوند اراده كرده است كه ما قوى باشيم كه او را دوست‏بداريم و او دوستمان بدارد.
خداوند به «اقامواالصلوة‏» ما افتخار مى‏كند .
«اتواالزكوة‏» ما را به رخ دنياطلبان مى‏كشد .
از «امروا به معروف و نهوا عن المنكر» ما حظ مى‏كند .
جماعت!
ما تنها نيستيم .
«اينما تكونوا يات بكم الله جميعا» دست‏به سر كردن ما نيست .
چرا نويد «بقية‏الله خيرلكم‏» را به يكديگر نمى‏دهيم؟
به خدا قسم زمين، مرده نمى‏ماند!
به خدا قسم «جاء الحق‏» آمدنى است!
«زهق الباطل‏» شدنى است!
و واى به حال ما اگر از مفلحون «حزب الله‏» نباشيم .