كوثر پانزدهم: نفس مسيحايى
«خاتم حلقه ى انبيا» به شصت سالگى رسيده است و يگانه دخترش، نه، مادرش، آرى، آرى، فرشته اى در نقش «دختر» و «مادر» براى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم در پانزده سالگى است.
اين روزها، پدر پير مهربان، بسيار به فاطمه عليهاالسلام محبت مى كند. آينده براى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم روشن تر از حال است. شايد به همين دليل،دخترش را بيشتر مورد توجه قرار مى دهد. آيات رحمانى در قالب وحى در حال تكميل است و جبرئيل عليه السلام به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم مژده داده كه خدايت مشتاق ديدار توست. بدين خاطر رسول اكرم صلى اللَّه عليه و آله و سلم توجهش را به خانه على عليه السلام بيشتر كرده است. هر صبح به در خانه اين دو يار مهربان مى رود و با تاكيد مى فرمايد: اى پاك ترين امتم، نماز صبح را دريابيد، بر شما باد نماز در اول وقت آن. محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم نيك مى داند كه هرگاه در منزل را به صدا در مى آورد، دخترش پيشتر بيدار است. او مى خواهد دوستى اين دو يار صديق را براى امت، بعنوان سنتى حسنه از خويش باقى بگذارد.
در راهِ رفتنم به سنگ هايى بر مى خورم. با كمك آنها خود را بالا مى كشم. سنگ ها چون كتابى قطور لايه لايه اند. گويا تاريخ دورانى طولانى را در خود ثبت كرده اند. اين لايه ها روزگارى قعر دريايى بوده اند و امروز بر اثر كشمكش سپاه يسار و لشكريان يمين، قله فتح را تصاحب كرده، خس و خاشاك و خاك را به ته دره هاى شكست رانده اند و اكنون اين كوه گران، پايه هاى غرورش را همچون شمشير در دل سياه سپاه خاك فروبرده است، گويا قصد برخاستن از روى سينه او را ندارد، و با هزار چشم، نظاره گر تمامى جنود باغ و بيشه، و كوه و كوهساران است.
از لا به لاى دو لايه ى نسبتاً سست و سبك، يك دامن گل زيباى بنفشه رسته اند. هر پروانه كه به اين گلزار پا بگذارد، چشمانش براى هميشه رنگى خواهد شد. بنفشه اى كه پريروز زاده شده است، بنفشه هاى ديروز و امروز را به مهربانى مى نوازد. بنفشه در حال بستن بار سفر است، سفر به ديار يار. نمى دانم چرا گل- زيباترين مخلوق خالق هستى- «دو روزه» پرپر مى شود؟ گل هر چه زيباتر و لطيف تر باشد عمرش كمتر و كوتاهتر است. هر چه باشد در همان اندك فرصت شكفتن، به زيبايى تمام شكوفا مى شود و گوشه اى از جمال دوست را به نمايش مى گذارد. آن سه يار تنها را به خداوند جميل و دوستدار جمال مى سپارم.
با گذر از يك بريدگى در دوش كوه، به برآمدگى بزرگى از كوه مى رسم كه بربالاى سر آن پرنده اى سفيد در حال پرواز است. پرنده از خانه خدا- كعبه دل ها- براى جوجه هايش غذا آورده است. چون قصد فرود مى كند مى شناسمش؛ «حاجى لك لك» است. لك لك بچه هايش را نوازش مى كند و بعد با سرعت، به طرف آن «سنگ سياه» مى رود. حاجى لك لك، چون تاج سليمان عليه السلام بر سر كاج- بلندترين بام هاى دنيا- لانه و آشيانه مى سازد. هيچ كس تا كنون نديده است كه لك لك در زير زمين يا حتى بر زمين پست خانه بسازد.
با پايين تر آمدن خورشيد، هوا به سردى مى گرايد. لرزشى از پشتم شروع مى شود و انتهاى انگشتانم را سرد مى كند. بنفشه پيش بينى كرده بود كه هوا آنچنان سرد خواهد شد كه آب در «گلوى» سنگ ها يخ خواهد بست و آنها را خرد و خاك خواهد كرد. هر پله كه خورشيد پايين تر مى رود، از پشت بيشه، پوزه ى موذيانه گرگ و روباه و شغال بالا و بالاتر مى آيد و از چشمان شرور و شرربارشان برقى مرگبار مى بارد. روباه با چاپلوسى رو به گرگ مى گويد: چوپان كه رفت شكم همه گوسفندان و بره ها را خواهيم دريد.
گرگ مغرورانه، خطاب به شغال، حرف روباه را تاييد و تصديق مى كند: باشد، پوست بره ها را به تن مى كنيم تا اهل آبادى ما را نشناسند.
شغال هم جستى مى زند و مى گويد: با زوزه ى من، آن سگ زرد- كه برادرم است و رفيق قافله، و بخوبى در گله خودش را جا زده- به ما خواهد پيوست و گله را به طرف كمينگاه ما «هى» خواهد كرد و خود نيز در پى گله برادرى اش را ثابت خواهد كرد!!
گرگ، با نيشخند پا بر دم روباه مى گذارد و مى افزايد: اين هم شاهد دسيسه ى ما باشد؛ سه دوست جدا نشدنى و سه يار ديرين در دريدن و پاره كردن.
صداى پارس بى جهت سگ زرد، دشت را در خود مى گيرد. در پى آن نيش گرگ و روباه و شغال پر از برق و بزاق مى شود. پوزخند شيطان، چوپان مهربان را نگران كرده است.
هنوز نفس مسيحايى نسيم، به كالبدهاى فسرده، جان مى دمد. نسيم با خنكى فرح انگيز، از جانب دشت در جهت قله كوه مى وزد. پشتم را بر دامنه ى كوه مى گذارم، حالا نسيم را بهتر درمى يابم كه با ناز بر صورتم مى وزد و سيرتم را مى نوازد. از نسيم مى پرسم:
حانيه كيست؟
نسيم يك نفس مى وزد و با خود بوى بنفشه ها را مى آورد؛ بنفشه هايى كه جان تازه اى يافته اند. نسيم در گوشم اين نواها را- خوش تر از لسان غيب- مى نوازد: «حانيه» اسمى است براى فاطمه عليهاالسلام در «آسمان ها». يعنى او زنى است در «كمال شفقت» و «مهربانى» نسبت به شوى و فرزندانش و نيز نسبت به شيعيان پدرش.
فاطمه عليهاالسلام- پاره تن شجره ى تنومند رسالت و امامت- و حضرت على عليه السلام- افتخار هر نبى و هر وصى- در ميان نزديكان رسول خدا، همپاى خديجه بزرگ عليهاالسلام، بيشترين سهم را در اشاعه و انتشار اسلام ناب محمدى صلى اللَّه عليه و آله و سلم داشتند. همه بنفشه ها، تلاش ها و مجاهدت هاى اين دو دوست دلسوز نبى خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم را ديدند.
بارها حضرت محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم، دخترش را پاره تن خود خواند. يك روز در مورد فاطمه عليهاالسلام اشاره كرد: «اَحبَّ الناس اِلىَّ». يا جايى در حق او فرمود: «روحى، التّى بين جنبى»، و اين مطلب يعنى نبودن هيچ حائل و مانع و فاصله اى در يكرنگى و يكدلى اين پدر و دختر نمونه تاريخ بشرى.
فاطمه عليهاالسلام آمد تا دفتر زنان بى سرمشق نباشد. اين الگوى واقعى افتخار اصحاب «ابرار» است، و «برّ» و نيكى لباس كرامتى است ارزنده كه جز به تن «مخلصين» برازنده نيست، و خلوص يعنى ذوب شدن در جاذبه خدا، يعنى عشق آسمانى به معشوق جاودانى. جانا! كدامين قلم قاصرى قادر است در توصيف عشق آتشين او به معبودش، قدم قابلى بردارد؟ خدا خود گفته است: اگر به خاطر «پنج تن»- آل كسا- نبود دست به آفرينش خلقت نمى زدم. اين است فلسفه خلقت هستى. آيا باز هم فيلسوفى- اسير حرف و لغت و كلمه و جمله- پيدا مى شود كه كوركورانه، اين واقعيت را ناديده انگارد و فلسفه ببافد؟! منكر روح بزرگ آفرينش، لال و كر و كورى است كه «ماده» را هم نمى شناسد و در مواد مدفون شده است. را ستى، آيا مى دانى «پنج تن آل عبا» كيان اند؟ اينان را مى توان در زير عبا و رداى رسول اكرم صلى اللَّه عليه و آله و سلم گرد آورد، جز ايشان را بدان محفل راه نيست. جز آنها همه نامحرم سرّ كسايند. اين پنج گنج- درست مثل پنجه ى خدا- از خود خدايند، از «يداللَّه» هستند. اسامى اين پنج تن شريف را در خاطرت نقش كن: فاطمه عليهاالسلام و پدرش- محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم- رسول حق؛ فاطمه عليهاالسلام و شوهرش- على عليه السلام- شير حق؛ فاطمه عليهاالسلام و پسر عزيزش- حسن عليه السلام- شمشير حق؛ و فاطمه عليهاالسلام و فرزند دلبندش- حسين عليه السلام- مرد حق.
خداوند مهربان در قرآن مبين، اصحاب كسا را به نيكى ياد كرده است:
خدا چنين مى خواهد كه هر گونه پليدى و پلشتى را از اهل بيت نبوّت بزدايد و پاك و منزّه شان گرداند.
انصاف دار، اى مسافر! آيا اين لطف جاودانه ى يزدان جاويد در مورد بهترين بندگانش نيست كه با قرآن كريمش پاكى اين پاك نهادان و طهارت اين پاك سرشتان را جاويدان ساخته است؟ نسيم پس از اتمام سخنانش، پنج بوسه بر پيشانى ام مى نشاند و نرم نرمك خود را بالاى كوه مى كشاند. از جاى گرم بوسه ها پنج چراغ مى رويد كه فروغ آنها راهنماى راه تاريك خواهد بود؛ راهى كه پس از رفتن خورشيد پيش رو خواهم داشت.سپس آخرين حرفش را مى گويد: اگر هميشه چراغ هدايت را فرا راه خويش و شاپرك ها روشن بدارى، نفس گرم مسيحايى، همواره برايت از كوى يار آشنا، بويى آشنا خواهد آورد كه شامّه ات را دگرگون خواهد ساخت و حنجره ات را خدايى خواهد نمود. اين را گفت و وزيد و رفت.
بايد رفت. بايد وزيد. اگر نَوَزى و نَوَرْزى، به هيچ نمى ارزى. سبكبال تر از قاصدكى كه به قصد هجرت، بالاى سر كاج پريد و سبك پاتر از قوچى كه در فكر كوچ،به چابكى از كمركش كوه پيچيد و رفت، به سوى قله خواهم رفت. پس، پيش به سوى قله نور!
كوثر شانزدهم: جامه ى احرام
آفتاب عمر دنيوى حضرت محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم به لب بام رسيده و عنقريب است كه امّت از سيماى خدايى او محروم شوند. مردمى چون ياسر و سميه قدر و منزلتش را دانستند و نامردمانى هم دلش را آزردند. آفتاب غروب مى كند، اما فروغش را ماه و سيارگان و ستارگان خواهند تاباند.
خدا از پيامبرش راضى است. دختر محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم نيز مرضى اوست. خدا دوستدارانش را دوست دارد، و مى خواهد كه زودتر به سويش «بازگشت» نمايد. اين صداى خداست كه از حنجره محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم طنين افكنده است:
- يا ايَّتُهَا النَّفْسُ الْمَطْمَئِنَّةُ اِرْجِعِى اِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَةً».
صلاى رساى محبوب، حبيب را فرامى خواند. هر دو مشتاق ديدار، يكديگرند. خدا نزديك ترين محبوبش را با اين آيه به سوى خويش دعوت مى كند. اين افتخار از آن كسانى است كه با بال عرفان به جانب يار پرواز مى كنند.
مدت ها پيش، باغى آباد از دست يك ياغى، آزاد شد؛ باغى در تيررس شهر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم- مدينة النّبى- كه به خواست خدا به خاتم الانبيا رسيد، و چون خداوند از پيامبرش خواست تا حق خويش ترين خويشاوندانش را به ايشان بدهد، رسول اكرم صلى اللَّه عليه و آله و سلم اين باغ را كه معروف به «فدك» بود به فاطمه عليهاالسلام بخشيد. پس فدك هبه خاص خدا بود كه به بنده مخصوصش هديه شد. ارث احمد عليا نبود، كه بخشش اَحد يكتا بود.
اگر تاريخ را برگ بزنى، خواهى ديد كه بعدها، حدود فدك، ابعاد وسيع ترى پيدا كرد. در زمان موسى بن جعفر عليه السلام- امامى از آل على عليه السلام- گستره ى آن شامل اين «مرزها» شد: حدّ اوّل آن سرزمين «عدن»، حد دوم آن «سمرقند» و از اين طرف تا «آفريقا» و از شمال و مشرق تا سواحل درياى «خزر و ارمنستان»، و اين يعنى تمامى مرزهاى كشور پهناور اسلامى! يعنى آنچه در دست غاصبين نالايق است.
يك بار ديگر آن لك لك را مى بينم كه برف پيرى، سر و رويش را سفيد كرده، انگار بر كوه هاى كهنسال كافور باريده است. فاخته مى گفت كه حاجى لك لك هر ساعت به حج مى رود، و حالا گويى براى آخرين بار به طواف كعبه مى رود. حاجى لك لك آماده مى شود كه در آخرين مراسم حج، با آخرين پيامبر حق- نواده ابراهيم و اسماعيل عليهماالسلام- «حجة الوداع» را بر پاى دارد. در پايان مراسم با شكوه ابراهيمى، دو برادر از حجاز، بر جهاز شتران بالا خواهند رفت. وقتى كه دستان اين دو بالاى سرشان برود، حاجى لك لك در «غدير» غسل خواهد كرد. در آن روز بزرگ، اسلام- دين مبين خدا- به مرحله اكمال و اتمام مى رسد و كامل ترين دين خواهد شد..
آن روز، اوج تاريخ و عيد سعيدى است براى تمامى يكتاپرستان، تا آخرين روز در كتاب تاريخ عالم و آدم. زمانى كه لك لك خيس شد من هم به ياد اولين قدم سفرم خود را در «خُم» خواهم شست؛ به ياد روزى كه راهى دريا شدم و مادرم با كاسبرگ هايى از گل محمدى كه بر سر سجاده اش بافته بود، پشت سرم آب ريخت؛ به رسم آبى كه پشت سر مسافر مى ريزند. آن روز من و كوچه تنهايى ام هر دو خيس شديم. اين جام آب را سنجاقك ها، قطره قطره از سر هفت «سفره فاطمه عليهاالسلام» و از پاى «دخيل»هاى مادرم جمع كرده بودند. مى دانم، مى دانم وقتى كه برمى گردم باز هم سنجاقك ها دور سجاده مادرم نخ خواهند ريسيد.
از فراز كوه، غروب غمان را به نظاره نشسته ام. غروب دارد دشت و دمن را در ميان مى گيرد و حتى به يك قدمى من و ماه رسيد است. از غروب مى پرسم:
راضيه كيست؟
درست مثل گنهكارى چشم بر زمين مى دوزد. نگاهش را بسان يك سياهكار رسوا، از چشمان جست و جو گرم مى دزدد. هر لحظه كه مى گذرد، چهره اش تيره تر مى شود. غروب در سكوتى سنگين و مرگبار غرق و گم و گنگ شده، خاموش است اما حقايق ملامت كننده و رسواگر لحظه اى فراموشش نمى كنند.
ابروان غروب دو تكه ابر سياه است كه به هم گره خورده اند. پيشانى اش را پر از چين و چروك مى كند و همچنان در زير رگبار نگاه هاى توبيخ گَرَم سرخ و سياه مى شود. آخر سر، ابروانش را بالا مى اندازد و مى گويد: «نمى شناسمش»!!!
مطمئنم كه دروغ مى گويد و كذب مى بافد. خفته را مى توان بيدار كرد اما آن كه خود را به خواب زده است، هرگز قصد بيدارى در دل نمى پروراند. خوب مى داند كه همه ناگفته هايش را مى دانم؛ اما نمى دانم چرا اصرار بر انكار حقايق دارد؟ دروغش را آشكارا به رخش مى كشم تا بداند كه زنگارهايش را مى بينم.
مسافر حج را باز مى بينم، نزدم مى آيد، انگار شاهد مشاجره و مجادله من و غروب بوده است. با خود دو قطعه پارچه سفيد آورده است. حاجى لك لك با صدايى لرزان اما پر از احساس چنين بيان مى دارد: راضيه كسى است كه غروب سياهدل راضى نشد و نخواست كه از او حرفى بزند، او «مرضيه عليهاالسلام» را خوب مى شناسد. چه مى شود كرد؟ انكار در قلب او لنگر انداخته است. او بسان دزد يك چشم دريا، ديده بر حقيقت مسلم و نصّ صريح نور بسته است. را ضيه به هر آنچه كه خدايش براى او مقرر و معين فرموده، خرسند و خشنود بود؛ راضى به رضاى خدا. مرضيه عليهاالسلام، چه مصيبت ها كه به خاطر خدا تحمل كرد؛ از بدو تولد تا حال- كه شانزده تابستان را ديده- هر چه مشاهده نموده، همه رنج و حرمان بوده است.
به فاطمه عليهاالسلام اخبار و حقايقى- از ديروز و امروز و فردا- از ملأ اعلى و از سوى جلّ و علا، القا مى شود. به همين دليل هم او صبرى جزيل دارد.
پيغمبر كتاب و حكمت- كه سلام خدا بر او باد- بارها گفت: هر كس دخترم را بيازارد مرا آزرده است و هر كه مرا آزار دهد، خدا را ناراضى ساخته است. و واى بر حال آن كه با خدا درافتد! چنان ورافتد كه تا ابد نتواند سر خويش بالا بگيرد. در قيامت نيز چنين سياهكارى را عذابى اليم و در عِقابى عظيم در كام خواهد كشيد.
«اسما»- خدمتكار فداكار فاطمه كبرى عليهاالسلام- تحت تأثير شخصيت تابناك او به مدارج عالى ايمان و عرفان اسلامى دست يافت. هر جوينده ى راستين در اين مكتب، طعم واقعى تشنگى را خواهد چشيد و تنها در اين صورت است كه يابنده ى آب حيات جاودان خواهد بود.
فاطمه عليهاالسلام چنان بود كه على عليه السلام با نگاه به صورت پر مهرش، تمام آلام و خستگى هاى روز و روزگار را فراموش مى كرد، و اين جز از دريچه نگاهى الهى بر صورتى خدايى، قابل تصور نيست.
سفره مرتضى على عليه السلام، گرچه بيشتر وقت ها خالى از نان و نمك بود اما هميشه پر از جود و سخا بود. دستان على عليه السلام و فاطمه عليهاالسلام به سخاوت يك آبشار، از درياى مهر و بركت، كشتى كشتى كرم و بخشش به سوى فقرا و مساكين سرازير مى نمود؛ مخصوصاً آن روزها كه اكثر مردم در نهايت فقر و فاقه و در غايت قحط و غلا به سر مى بردند. بذل و بخشش آن دو- همچون مولايشان، خاتم النبيين صلى اللَّه عليه و آله و سلم- در عين احتياج و نيازمندى، بالاترين درجه كَرَم وجود بود.
حرف هاى حاجى لك لك كه تمام شد، دو قطعه پارچه سفيد و تميز به دستم داد.
اينها جامه احرام ابراهيم- خليل الرحمن- است. نگاه دار تا به حجّى ابراهيمى مشرف شوى. لك لك پير پس از آن بر زانوانش خم شد، خيز برداشت و پرواز آغاز كرد. او رفت براى چيدن آخرين دانه هاى «شاهدانه» براى لانه و آشيانه اش، و من با خودم چنين زمزمه مى كنم: «ما زبالاييم و بالا مى رويم»، و من نه به خود مى روم كه كسى مرا مى كشد، تمام هستى ام ترجمان حركت مى شود. ذره ذره وجودم دريافته است كه غبار مى نشيند اما شَرار برمى خيزد. پس بايد چون جرقه جهيد، بايد برخاست. اگر خواستى، خواهى توانست كه برخاست.
كوثر هفدهم: سجاده ى نور
آفتاب، آخرين آيه هاى رحمت را زمزمه مى كند، آيه هاى امانت؛ امانتى كه حتى مسؤوليت حرفى از آن را كوه هاى گران نتوانستند بر دوش بكشند. محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم اراده معبودش را طى بيست و سه سال بر شيفتگان نور بيان كرد، و حالا خورشيد در پايان رسالتى بزرگ و در آخرين ساعات عمر گرانبارش، چه زيباتر و بزرگ تر شده است! اين فاتح عرصه هاى نبردِ بى امان با شياطين برون و درون، سوار بر بال توحيد، براى ديدار معبود، چه تند و تيز مى تازد!
كجا مى روى پدرجان؟! اگر تو بروى من بى پناه و پناهگاه خواهم ماند. پدر! تو را به خدا سر بر زمين مگذار كه تحمل چنين مصيبت عظمايى را ندارم.
دخترم! دعوت حق است و بايد اجابت نمود. «اللَّهم لبيك... اشهد ان لا اله الاّ اللَّه...».
آن دور دورها، آن سوى دشت پاك، پشت ديوار شهر، خورشيد دوست داشتنى را مى بينم با سه نخل. از يكى از آنها بند بند پايين مى آيد. نخل اول با استقامت ايستاده است، ديگرى از اندوه، پشتش خميده، و سومى شكسته و فروغلطيده است. آنجا بزودى خانه دردهاى فاطمه عليهاالسلام- «بيت الاحزان»- خواهد شد. نخل ها در اشكم شناور مى شوند. تصوير لرزانشان را خوب به خاطر مى سپارم و بعد نگاهم را بر مى گيرم.
اكنون پا بر دوش كوه گذاشته ام. چند گام ديگر كه بردارم قله را زير پا خواهم گذاشت. آنجا كه برسم، باغچه اى مى سازم و به جاى پرچم، «دست هايم را در باغچه مى كارم، سبز خواهم شد، مى دانم، مى دانم، مى دانم». پيش رويم يك ماهى مى بينم كه با لب هايى تشنه و چشم هايى در پى آب و دهانى باز، جان سپرده است. اينجا كه جاى ماهى نيست! از كجا آمده است؟! روى خاك خشك جان باخته، يا هنوز پا بر خاك ننهاده، مرغ روحش پركشيده است؟ از «سار» مى خواهم كه اين سرخ كوچك را در چشمه سار بشويد، در بركه ى زلال غسل بدهد؛ سپس كنار رودخانه با كافور معطّر سازد، بعد با كمك پرستوها تا ساحل تشييع و در دريا دفن كند. نمى دانم چرا ماهى هاى كوچك سرخابى بايد بميرند؟ آخر، دريا بى وجود آنها خواهد خشكيد. مگر خدا دريا را به خاطر اينها خلق نكرده است؟ سپيدى و سياهى به هم آويخته اند. چهره غروب از خون نوادگان هابيل- به دست قابيليان قاتل- سرخ و خونى شده است. سربازان نور فدا مى شوند اما فنا نمى پذيرند. تنها مرغ روحشان از قفس تنگ تن رها مى شود تا از روى يك پل به سراى جاويد هجرت كنند. هر چه خورشيد به لحظه وداع نزديك تر مى شود، سايه خارها بزرگ تر مى گردد و بيشتر روى زمين مى خزد.
بالاخره شب- آن سارق نور- در مى رسد و تاريكى همه جا را فرامى گيرد. خنده مستانه ابليس تا ته غارها- تا پشت گوش خفاش ها- طنين مى افكند. هوا در غياب چراغ آسمان، همرنگ لانه ها و غارهاى دهشتناك زير زمينى شده است. بدين نحو ظلمت پرستان و فرصت طلبان با لشكرى از سياهى ها، يكه تاز ميدان مى شوند. تاريكى ها به طرف ماه هجوم مى برند، اما ماهِ شب شكن با يورشى برق آسا- بسان عصاى موسى عليه السلام- تاريكى ها را مى بلعد و به ديار پستى و نيستى مى فرستد، خود نور نقره اى مى پاشد و دشت و كوه را مثل شير، سفيد مى كند. ابرهاى تيره و عقيم شبانه نيز مانع تابش مهتابند، و اين كشاكش و چكاچك همچنان ادامه خواهد داشت تا لشكر آخرين ستاره ى سپهر امامت به يارى سپاه ماه بشتابد و پيروزى نهايى را رقم بزند.
ماه تنها نيست، زهره هم با اوست. زهره با روشنى تمام بعد از ماه در آسمان ظاهر شده است. جز اين دو نورى نيست، اگر هم باشد آنقدر كم فروغ است كه انگار نيست. آفتاب بشارت داده بود كه ستاره هاى اميد در افق آسمان ظاهر خواهند شد. خورشيد قبل از رفتنش، دستان زهره را در دست ماه مى گذارد. و از وصلت اين دو چراغ منوّر آسمان، زهره آبستن نور مى شود و به زودى هزاران ستاره مى آورد؛ هزاران شب افروز و شب ستيز و شب شكاف، كه يكى پس از ديگرى پا به گستره آسمان و ميدان وسيع جهان مى گذارند. هزاران شهاب از نسل خورشيد زاده مى شوند، شهاب هايى كه به صف دشمن مى تازند، صورت سياه شب، را زخم مى زنند و خود كشته مى شوند.
بدين ترتيب، تيرگى ها و تاريكى ها را ترس و هراسى عظيم فرامى گيرد. برخى فرار را بر قرار ترجيح مى دهند. يكبار ديگر «تمامى كفر» در برابر «تمامى ايمان» قرار مى گيرد. حالا لشكر سپيدى ها و روشنى ها پشت سر جانشين خورشيد- با پرچم سرخ- آماده ى نبردى روياروىْ با «مارقين» و «قاسطين» و «ناكثين»اند. از دليرى و دلاورى زادگان زهره، قوم تاريكى زَهره ترك مى شوند. اينان به خونخواهى شقايق هاى شهيدى آمده اند كه پيشمرگ اولين كشاكش بودند و خون سرخشان صفحه غروب را رنگين نمود.
زهره را صدا مى زنم. به روشنى ماه نگاه مى كند. چهره تابناكش ياد آن يار ايستاده پشت پنجره آبى را در خاطرم زنده مى كند. زهره بى درنگ مى پرسد: كيستى؟ از كجا مى آيى و به كدام سو مى روى؟ رمز شبت را بگو!
مى گويم: كبوترى هستم كه مى خواهم از قفس خود رها و آزاد شوم. از دريا مى آيم و قصد ديدار شب بوها را دارم. رمز من با آواى مرغ حق- شباويز- يكى است؛ همو كه با اميد به پايان سپيدِ شب سياه، حنجره سرخش، در زير سنگى داغ با نواى «اَحَدْ، اَحَدْ» و «صَمَدْ، صَمَدْ» آشناست. تا اينها را مى گويم، زهره لبخندى مى زند، نيزه هايى به طرف خاكريز دشمن پرتاب مى كند و مى گويد: حال، هر چه مى خواهى بگو!سؤالم را از او مى پرسم:
زهرا كيست؟
زهره پر فروغ تر از گذشته نور مى پراكند. او در چند قدمى محلى است كه خورشيد دقايقى قبل، قلمى از نخل و مركبّى از دريا و كاغذى از برگ لاله خواست تا «وصيت» و «نصيحت» كند و به او ندادند! آرى، ندادند! پناه بر خدا! اين چه هذيانى بود كه در حق رسول حق صلى اللَّه عليه و آله و سلم روا داشتند؟! زهره، آهى جانسوز از نهاد سوخته بر مى آورد، و مى گويد: زهرا يعنى «روشنى» و «درخشندگى». زهرا عليهاالسلام وقتى در محراب نماز در برابر خداى بى نياز مى ايستد، نورى از وى براى ملائكه و فرشتگان آسمان مى درخشد، همان گونه كه نور ستارگان براى اهل زمين درخشندگى دارد.
زهرا عليهاالسلام همان «ام المحسن» است؛ محسنى كه هيچگاه به دنيا نيامد. در منزل آخر محسن را خواهى ديد. او به آرزويش كه ديدار چهره پرنور مادرش بود، نرسيد و مادر را در دريايى از اشك از پى فريادى خاموش تنها گذاشت و رفت.
پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم سفارش فاطمه عليهاالسلام را در آيه مودّت از زبان خدا آورده است و اين نهايت محبّت خداوند در مورد اهل بيت رسول اللَّه مى باشد.
اى رسول ما! به امتت بگو: من مزد و اجر رسالت نمى خواهم مگر اين كه مودت و محبّت در حق خويشاوندانم منظور داريد.
«مصحف فاطمه عليهاالسلام»- تفسير مصحف خدا و ضامن سنت مصطفى صلى اللَّه عليه و آله و سلم- نمى دانم كجاست؟ شايد سرنوشتى مشابه مزار زهرا عليهاالسلام دارد. فقط خدا مى داند كه اين كتاب كجاست. حال كه امت، لياقت بهره مندى از اين گوهر گران بها را ندارد، پس بگذار چون طفل فاقد قدرت تميز، اين درّ بى قيمت را به سكه سياهى بفروشد.
همه مى ديدند كه هر روز پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم بر بام خانه زهرا عليهاالسلام- همان زه كمان كياست- رايت عزت و پرچم افتخار تازه اى برمى افرازد، توجه و تاكيد خاص پيامبر اسلام صلى اللَّه عليه و آله و سلم به اين خانواده، ارج و قرب ايشان را نزد خدا و رسولش آشكار مى كند. خوشا به سعادتشان! اما مهم اين كه وظيفه مسلمين را در مورد اين خاندان روشن تر مى سازد.
زهرا، در عزاى پدر عليهاالسلام، هر روز «كساى يمانى» محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را مى بويد و مى بوسد. همان عباى امانى مصطفى صلى اللَّه عليه و آله و سلم كه در سايه آن، نفس پنج گنج خدا به هم آميخت؛ يادگارى كه دم گرم و مسيحايى پدرش را به يادش مى آورد.
ساعتى قبل زهر قاتل يكى از كينه توران اسلام و مسلمين، در كمال ناباورى همگان، جسم محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را بى جان نمود. حضرت عزرئيل عليه السلام، روح بزرگ و متعالى او را به معراجى دائمى برد. باورم نمى شد كه او نيز رحلت خواهد كرد، امّا گويى مادر بزرگم راست مى گفت كه خدا خودش خورشيد را زرد كرده تا او هم يك روز بميرد. آخر فقط خداست كه هيچ گاه دچار مرگ نمى شود. زهره در فكر زيارت مزار پيامبر رحمت و شفقت است و ملتزمين ركابش، شب بوهايى هستند كه در حجله ى نياز، سجاده ها را عطر افشان كرده اند. حرف از شب بو زدم، يادم آمد كه يك دهه قبل از آغاز سفرم، در يك شب مقدس در شهر شعبان، شب بويى به خواستگارى تنها دخترم آمد. به دخترم رو كردم و او را و نصيحتى پدرانه نمودم.
دلبندم! سعى كن درست مثل فاطمه عليهاالسلام باشى، به هزار و يك دليل، يكى از آنها اين كه همنام او هستى.
نور چشمانم، پس از لحظاتى سكوت، لبخندى مليح زد و گفت: باشد، اما به شرطى كه تو در روش، محمد صلى اللَّه عليه و آله باشى و مادرم در منش، خديجه عليهاالسلام بوده، اين شب بو نيز على وش باشد آنگاه من فاطمه گونه خواهم بود. دخترم راست مى گفت. اكنون من پس از شناسايى قطره اى از درياى وجود فامطمه عليهاالسلام، دريافته ام كه فاطمه شدن محال است اما براى دختر و همسرم، مجال براى فاطمه گونه شدن و خديجه وار ماندن هست، همچنان كه مرام من و او نيز بايد رعايت سنت محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم و سيره على عليه السلام باشد.
زُهره ى آسمان تكه اى از كساى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را به رسم يادبود به دستم مى دهد. به او قول مى دهم كه اين سجاده نور را به لكه اى كوچك از ظلمت «رِجس» و ذلت «ريا» نيالايم. اين درخشنده ى آسمان بلند با ندايى بلندتر از پيش، تمامى سربازان نور را در ميدانى جمع و جور مى كند. آنها خود را براى آخرين يورش به سپاه جور و ستم آماده مى كنند. دستان دعاى من نيز از بالاى سرم تا ثريا مى رود: خدايا، پيكرم را نيز چون جانم در آستانه ماه، مهتابى كن!
نبايد به خود مشغول گردم. بايد بروم. نه، بايستى بدوم، چه، در چند قدمى قله،گام هاى آهسته برداشتن گناهى است نابخشودنى. دويدن واجب است. با دو دست نياز و آغوشى باز به سوى قله مى دوم و قله با سينه اى پر از راز و سَرى پر ناز به سويم مى شتابد.
كوثر هيجدهم: مُهر نماز
همين ديروز بود كه جسم خورشيد رفت؛ فاطمه عليهاالسلام را تنها گذاشت، با يك عالم درد و اندوه و حرمان. پريروز آن كشتى كه مامور بردن روح اين غريق نجات بود، در بندر لنگر انداخته بود، و بامدادِ ديروز، وجود محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم- كه آغاز ابديت است- شكفت. آرى، سكاندار امت و سرور كائنات، به قصد وصال صاحب سراى سرمدى، سر بر زمين خدا گذاشت، و بالاى سر مباركش دو سردار و چند سالك، بعلاوه هزاران تن از ملائك، حلقه زده، گرداگردش نشسته اند.
يعنى از مردم، تنها «السّابقون السابقون» و ديگر هيچ. روح فسرده سايرين را سنت سرد سكوت، سفت و سخت و سنگى و سيمانى كرده است. عده اى هم در پى گرفتن افسار حكومت و در پى شتر خلافت، به پا و سر مى دوند. يك «خار شتر» هم دارد «آب بينى يك بز» را جمع مى كند! شايد از شدت عطش، ريشه اش را فراموش كرده باشد!
در اين هياهو براى هيچ و غوغاى قدرت، كمى اين طرف در دل مكه، در قلب كعبه، گونه گل هاى محمدى صلى اللَّه عليه و آله و سلم از جوشش چشمه چشمشان، خيس شبنم شده اند، آخر، باغبان مزرعه سبز ايمان از ديار دنيا، رخت بربسته است. خدايا! آيا پس از اين و بدون تيشه باغبان مهربان- همان سلاح ابراهيم بت شكن- علف هاى هرزه، باز چون سابق، ريشه خواهند دوانيد و شاخه خواهند گسترانيد؟ اى مراقب دين محمد! ياران و ياوران اسلامت را محافظت بفرما!
خداوند جاه و جان، از «رگ هاى گردنِ» ماه به ماه نزديك تر است. ماه از پشت خميده ى آسمان، منزلگاهش را عوض مى كند. چنان به شدت و شتاب مى رود كه زهره نگران مى شود. مى رود؟ نه، مى برندش! در گردنش طنابى انداخته اند و مى كِشندش! مبادا بِكُشندش. او را به زور براى «بيعت» با شب مى برند. حنجره ى نگران زهره ملتهب مى شود.
اگر چنين كنيد، عرش و فرش پريشان كنم.
مباهله اى ديگر و اثباتى دوباره. باز ماه رها مى شود.
رو به سويى ديگر مى كنم و آن سوى كوه نور را مى بينم. درست در يك قدمى قله، لشكرى از شقايق متوجه نگاه هاى من هستند. آنها هر يك شكوفه اى دارند در آرزوى شكوفا شدن و شكفتن و در اميد شكافتن پوسته. با صدايى رسا و نوايى بلند، سلام سرخ شقايق مادر را به گوش همه شاهدان مى رسانم. آرزوى «كبوتر شدن» در رگ هاى شقايق پا مى گيرد و به جريان در مى آيد.
آخرين قدم را كه برداشتم پا بر قله «كوه نور» گذاشتم. هم اكنون بر كوهى از نور ايستاده ام، مرتفع ترين قله ى معرفت، عشق و دلدادگى؛ و من بر بلندترين بام بلوغ، يك بار ديگر زاده مى شوم، اين بار نه از مادر كه از خودم. چون دارم شكرانه مادرم را به خوبى مى فهمم. او نيز سخنانم را از گهواره ام مى شنود.
در گوش راستم يك ياس سفيد «اذان» مى گويد، در گوش چپم شاپركى «اقامه» مى خواند، و بر پيشانى ام فرشته اى مهربان بوسه اى مى نشاند. مهر لب هاى فرشته به اندازه مهرى از يك «تربت پنهان» است. چهل روز قبل از تولد من، برادرم به سفرى دور و دراز رفت، و يك هفته پيش، بعنوان سوغات سفر و زيارت خانه خدا، برايم دو گلبرگ احرام آورده؛ هر دو از جنس بلور؛ هر دو با بوى ياس سفيد، كه مرا در آن دو پيچيده اند.
دايه ام، بر بالاى سرم، دو نيمه سيبى سرخ را بر هم مى سايد. قرآن لب طاقچه، بوى معراج را بهتر از همه مى فهمد. و تمامى خواهرانم بر گهواره اى نشسته اند و با تسبيح پدرم دارند شباهت هايم را با دوستان سفرم بر مى شمارند؛ با تمام مخلوقاتى كه در مدت هجده سال و هفتاد و پنج روز با آن ها محشور بوده ام تا فاطمه عليهاالسلام را بشناسم. سوسن و پونه هم مثل پروانه نمى دانند كه خنده هايم به خنده هاى چه كسى شبيه است.
بر سر قله؛ همانجا كه قلبم در دستانم سبز خواهد شد، مريمى بر سجاده اش- رو به قبله ى قلب ها- آرام و مطمئن خفته است. مريم را حواريونش، چون گلبرگ هاى آفتابگردان در ميان گرفته اند. به پونه هاى گريان مى گويم: «محض رضاى گلى كه بو و عطر و لحن قشنگ مريم دارد»، اينقدر بى قرارى نكنيد! بى تابى شما مرا نيز از تاب و توان مى اندازد. اما پونه ها- مثل ياس هاى سفيد پاى چنار- مى دانند كه خود، مريم را در تابوتى- از همان نوع كه موسى عليه السلام را به حضور آسيه برد- به سوى محراب تشييع خواهند كرد، و بعد هفتاد هزار حورى، حوريه عاشق را به طرف سرير معشوق ازلى و ابدى مشايعت خواهند نمود، و چون بال و پر پروازشان سوخت، در جاده اى همه چشم، مريم، به ديدار خداى خويش خواهد رفت.
سرم را بالا مى گيرم تا جاده اى سفيد كه خدا در فضاى بيكرانه كشيده است، خوب در خاطرم نقش ببندد. سپس چشم بر چشم آسمان مى دوزم. در ديدگانم هزاران ستاره چشمك مى زنند. در لحظه اى پر از بيدارى و هوشيارى، سينه سترگ آسمان مى شكافد و اسبى سفيد، با بال هايى از جنس فرشته، سوار بر دوش نسيم به سويم مى آيد و در كنارم مى ايستد. مى شناسمش، اسب محمد امجد صلى اللَّه عليه و آله و سلم است. در نگاه سرخ او نقش كربلاست، همان پيكى است كه خبر شهادت حسين عليه السلام را به خواهرش- زينب كبرى- خواهد رساند، همان اسب سپيدى است كه قائم (عج)- آخرين سياره آسمان عصمت- بر دوشش قيام خواهد كرد. بر پيشانى اسب پرچمى هست كه مهدى (عج) آن را برخواهد افراشت، همان علم افراشته غزوه بدر است كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم در دستان پر توان رزمنده جان بر كف- على بن ابيطالب عليه السلام- گذاشت؛ اين پرچم و بيرق، رايت و آيت اولين و آخرين پيكار پيروز در انقلاب اسلامى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم است.
چشمان اسب، مرا به درون خود مى خواند. راستى، اين چشمان شگفت و عجيب، نجابت را از كجا آموخته اند؟! شرمى زيبا در چشمانش جارى است و با جريان نگاهش مى توان تا صبح آفرينش رفت؛ روزى كه در پگاه آن، نفس گرم خدا در كالبدهاى بى جان دميده شد. از گوشه چشم هاى اسب نگاهم را پياده مى كنم و از او مى پرسم:
فاطمه كيست؟
از حلقومش چنان شيهه اى در دل كوهستان مى پيچد كه چهار ستون زمين را مى لرزاند؛فريادى آشنا چون صوت جبرئيل عليه السلام- روح الامين- در جان و دل محمد امين صلى اللَّه عليه و آله و سلم، از آن زمان كه جامه به خود پيچيده بود تا امروز كه على عليه السلام- ولى اللَّه- او را در پارچه اى سفيد پيچيده است. انگار درد اسب از داغ تازه اى است! دستى بر يال بى قرار او مى كشم، اسب سفيد قرار و آرام مى گيرد. انگشتان نوازشگرم، در هر موج يال او دريايى نهفته، مى يابد. اسب نجيب زبان باز مى كند و مى گويد: فاطمه عليهاالسلام كسى است كه به واسطه وجود ذيجودش، شيعيان و پيروانش «از آتش سوزنده دوزخ بازداشته شده»اند.
در وجود شريف او شر و بدى راه نداشت. در «روز اقرار»، همگان فرياد يأس ابليس را در ناتوانى از رخنه به قلب پاك فاطمه عليهاالسلام خواهند شنيد.
خدا او را از دانش بشرى بى نياز ساخته است. گوشه اى از علم بى انتهاى او را در سينه شاگردش- اسما- و دختر گرامى اش- زينب كبرى عليهاالسلام- مى توان ديد.
فاطمه عليهاالسلام- چشمان هميشه بيدار و نگران انقلاب جهانى پدرش- در دفاع از «امام زمان» خويش- اميرالمومنين، على عليه السلام- نيز يك مأموم راستين بود. چنان كه زمان حيات دختر رسول خدا، كودتاچيان عليه خاندان رسالت نتوانستند از يار ديرينش- امام على عليه السلام- بيعت بگيرند.
خدا، حافظ و حامى مفسران فرقان و قرآنش مى باشد. جمعى عالمانه و عاملانه بر آن شدند تا «عمود خيمه خمسه طيبه» را فروافكنند، اما سربازان پنهان خداوند غايب، اين نقشه شوم را نقش بر آب ساختند، چه، خداوند بهترين مكّاران است.
بگذار از عزيزترين كسان فاطمه عليهاالسلام- پدرش- و از درد دورى و غم مهجورى آن يار سفر كرده به ديار دوست، بيشتر برايت سخن بگويم! همان مردى كه چون شمع سوخت تا مردمش به نور عشق و ايمان روشن شوند. پس از رحلت جانگداز و جگرسوز پيامبر نور و رحمت، كسى فاطمه عليهاالسلام را خندان و شادان نديد، تا آن كه به وصال پدر در «دارالقرار» رسيد. او آنقدر در سوگ آن عزيز سفر كرده «گريست» كه در زمره ى «بكائين» عالم قرار گرفت. يعنى مثل «يعقوب عليه السلام»، براى «يوسف عليه السلام»، و... بله، ششمين نفر اين اصحاب، يكى از نوادگان بزرگ فاطمه عليهاالسلام- امام سجاد عليه السلام- خواهد بود. گريه هاى زين العابدين عليه السلام- «زيباترين روح پرستنده»- در فراغ يار، با مناجات عارفانه و عاشقانه او به اوج خواهد رسيد.
فاطمه زهرا عليهاالسلام پس از فوت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم، بر سر تربت شهداى اسلام مى گريست و اشك مى ريخت، چون آنان را نزديك ترين افراد به آرمان توحيدى پدرش مى دانست. در اين ميان، مقبره ى حمزه عليه السلام- سيد شهيدان صدر اسلام- خيس اشك مى شد، زيرا اسلام حضرت حمزه پشت دشمنان محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را به سختى لرزاند. زهرا عليهاالسلام از خاك پاك مقبره ى عموى بزرگوارش- شهيد حمزة بن عبدالمطلب- براى خود يك «تسبيح» درست كرد. تسبيحات او در تعقيب نمازهايش، ياد پدر و عمويش را زنده مى نمود. و مگر فاطمه عليهاالسلام پس از سفر آخرينِ پدرش، لحظه اى او را فراموش كرد؟ فاطمه عليهاالسلام- اين يتيم پدر- مانده در ميان سوز هجران مرغ حق، به درد خود سوزد يا به سوز خود سازد؟ «غم فاطمه عليهاالسلام در سوگ پدر را جز ناله هاى بيت الاحزان، آيا هيچ كس توانسته است به تصوير بكشد؟» نخل هاى آنجا مى دانند كه كسى درد عظيم زهرا عليهاالسلام را نمى داند، به همين خاطر، بسيارى از زواياى زندگى پربار، اما كوتاه او پنهان خواهد ماند تا روزى كه اين اسرار به خواست خدا برملا شود؛ در آن روز همگان، اوج تنهايى فاطمه عليهاالسلام را لمس خواهند كرد.
پس از عروج پيامبر اسلام صلى اللَّه عليه و آله و سلم، اين دختر معصوم هيچ نخورد جز خون دل. حتى فرشتگانى هم كه با او سخن مى گفتند نتوانستند آرامش كنند. او هر روز پسرانش- حسن و حسين عليهماالسلام- را با خود برمى داشت و به زيارت تربت پدر مى رفت. زينب عليهاالسلام را هم كه هر روز همچون شمعى، كوچك و كوچكتر مى شد، همراه خويش مى برد. زينب عليهاالسلام و حسين عليه السلام با هم مى گريستند. در آينده اى نزديك، اين دو بر سر جنازه بى جان مادر عزيزشان فرياد تنهايى سر خواهند داد يا در يك شب قدر به جاى قرآن، فرق شكافته پدر را در بر خواهند گرفت و با هم خواهند گريست. اما چند وقت بعد از آن ، زينب عليهاالسلام- مورخ قهرمان كربلا- تنهاى تنها بر جنازه بى سر برادرش- امام حسين عليه السلام- موى كَنان و مويه كُنان، بسيار اشك خواهد ريخت.
زينب عليهاالسلام هم ناله هاى سوزناك مادرش را مى شنيد و محفوظ مى داشت و هم خطبه هاى رسواگر او را حفظ مى كرد. زينب در برابر طاغوت زمانش، رسالتى مشابه خواهد داشت.
پس از رحلت جانسوز آخرين رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم، فاطمه عليهاالسلام پدر را مخاطب قرار داد:
محمدا! نيرويم رفت و قدرتم رو به اتمام گذاشت. دشمن سخت شماتتم مى كند.
- پدرجان! تنها و حيران مانده ام، غم و اندوه فراوان مرا خواهد كشت، چرا رفتى؟ كاش من مى رفتم! اى كاش مرا هم با خود مى بردى!
- اى پدر عزيز! صدايم خاموش شد، پشتم شكست، زندگى ام تيره و دنيا بر من تاريك شد. در فراق فروغ تو، روزم چون شب تار شده است.
صديقه طاهره عليهاالسلام مى گفت و همچنان اشك مى ريخت. سخنان آتشين فاطمه زهرا عليهاالسلام در سنگ وجود شنوندگان اثرى اندك مى گذاشت و چند قطره اى آب مى شدند و مى چكيدند؛ اما باز سرماى سوزناكى، فسردگى را به ارواح خفته آنها تلقين مى كرد. زنى مى پرسد: فاطمه چگونه اى؟! و اين پيامبرزاده ى درد كشيده، قاطع و نافذ در پاسخش مى گويد: از دنياى شمايان «بيزارم» و از مردانتان «خشمناك».
پس از اين، حضرت زهرا، مردانشان را شديدتر مورد خطاب قرار مى دهد.
- انصار، ياران، مهاجران! شما را چه مى شود؟! چه مرگتان است؟! چرا اينقدر ضعيف و جبون شده ايد؟! اى نامردان مردنما! چرا چنين سرد و خاموش تن به ذلت سپرده ايد؟! انحرافات شما حريم ميان حلال و حرام را خواهد شكست. چه بسا به سنت قوم «عاد» و «ثمود» بازگرديد و باز اقويا، مالك و ضعفا، هالك گردند. به خدا قسم آينده تاريكى براى خود رقم مى زنيد كه تعفن پشيمانى آن سرتاپايتان را فرا گيرد! واللَّه، كه راهى بى بازگشت براى خود برگزيده ايد!
اما فاطمه عليهاالسلام نيك مى داند كه بى تفاوتى مرگبارى، قلوب زنگار گرفته ى اين سست عنصران را در چنگال خود گرفته است. شخص ها همه خالى از شخصيت شده و افراد همچون مجسمه اى لال، مسخ شده اند؛ همه تهى، همه توخالى، همه پوشالى!
فاطمه عليهاالسلام، اميدى به انعطاف قلب هاى سنگ شده نداشت. فقط مى خواست «اتمام حجّت» كند، مثل پدرش در غدير، مى خواست «حرف آخر» را بزند.
زهرا عليهاالسلام پس از مرگ پدر به رسم داغداران آن سامان، پيشانى خود را مى بست و شبانه روز مى گريست. آن روزها اوج اندوه پاره تن رسالت بود. فاطمه روزهاى سخت و ملال انگيزى را سپرى مى كرد و لحظه ها را مى شمرد تا گاه ميعاد و ملاقات در رسد. تنها فانوس يك اميد در دل فاطمه عليهاالسلام مى درخشيد، آن هم برمى گشت به آخرين ساعاتى كه پدر عزيزش در اين دنيا بود و مژده بزرگى به دخترش داد:
فاطمه جان! اگر هفتاد و پنج قدم بردارى- يعنى هفتاد و پنج روز ديگر- مجدداً مرا خواهى ديد.
پدر جان! درود خدا و فرشتگانش بر تو باد كه خوشحالم كردى، خدا خوشحالت كند!
اين رازى بود شگرف، ميان خورشيد در حال رفتن با ستاره دنباله دارى كه براى آخرين بار از كنار زمين در حال گذر بود، يعنى در آخرين بهار عمر پربركت هر دو.
ناله ها و گريه هاى بى امان فرزندان فاطمه، امانشان را بريده است:
مادر جان! تو را به خدا گريه هايت را كم كن كه طاقت ديدن ناله هاى سوزناك تو را نداريم.
مادر عزيز! غم و اندوه فراوان تو ما را خواهد كشت.
اما خود در فراغ جدشان بيشتر اشك مى ريزند. و على عليه السلام- زاهد واقعى- با اندوهى فراوان كه قلبش را مى فشرد، همسر و فرزندانش را دلدارى مى دهد.
اكنون ماه در گوشه ى آسمان «گوشه نشين» شده است.
اى ماه درخشان! برادرت- خورشيد دو عالم و قافله سالار عشق- دعوت معشوق را لبيك گفت. پس اكنون اى مهتاب شبتاب، اى «آفتاب به شب مبتلا»، به جاى آفتاب عالمتاب بر جاى جاى آب و تالاب، تو بتاب.
نه، نه، مثل اين كه در «سقيفه بنى ساعده»، نطفه ى «كودتايى» عليه خاندان رسالت در حال تكوين است. آه به ديروز كه به جاى خداى يكتا، در دل كعبه، «هُبل»، «لات» و «منات» يعنى «بت» «ساخته» بودند! واه از امروز كه دارند به جاى «امام»، «خليفه» «مى تراشند»! واى به فردا كه بچه ميمون ها و بوزينگان- «شجره ملعونه»- بر منبر محمد مصطفى صلى اللَّه عليه و آله و سلم- چنان كه آن قاصد صادق در رؤيايى صادقانه ديده بود- با «رقص»، بالا و پايين بروند. پس آنگاه «پوستين وارونه»اى از اسلام عرضه مى شود، و دوران عسرت و حرج آل رسول صلى اللَّه عليه و آله و سلم- وارثان پيامبران تاريخ- شروع خواهد شد.
در آن روزگار وانفسا، پرچم اسلام، به دستان پليدترين و پست ترين دشمنان اسلام و مسلمين خواهد افتاد، و متأسفانه امروز مقدمه اين انحراف بزرگ و سنگ بناى آن گذاشته مى شود. عده اى از پستان خلافت «شير دوشيدند» و نوشيدند، «شتر سرخ موى» شيروار را بدون آن كه رام و آرام نمايند، سوار شدند و آن را در «سنگلاخ» دواندند تا «پشت و پايش»، «زخم كارى» برداشت.
اكنون، از اين فراز جاودانه ى مكه معظمه- جبل النّور- تمامى شهر را درون چشمانم مى بينم، و نيز كعبه را كه چون سياهپوشى، مردمك چشم را به رنگ خودش درآورده است. در سمت چپ مكه «خرى با بار كتاب» در حال عبور است در حالى كه «كتاب» را انكار مى كند و در سمت راست شهر «سگى» بى كياست را مى بينم كه عوعو كنان و له له زنان در پى رياست پوچ دنياست.
را ستى، آيا شنيده اى كه بر سر فدك چه آمد؟، كارگزاران فاطمه زهرا عليهاالسلام را از اين باغ بيرون كردند! و چون مالك فدك اعتراض نمود، نه تنها حقش را ندادند، كه حرمت قدسى او را نيز شكستند. در اين صورت چگونه مى توان حاكميتى عادلانه داشت؟ آيا شنيده اى كه بر سر مسأله خلافت چه آمد؟ چون فاطمه عليهاالسلام بر احقاق حق على عليه السلام اصرار مى ورزد و على مرتضى عليه السلام نيز بر انكار ناحق، ابرام مى فرمايد، خانه ى او را آتش مى زنند تا اهل حرم الهى را در آتش كشند. اى واى بر شمايان، با عزيزترين كسان رسول اللَّه چه مى كنيد؟ اين چه ظلمى است كه بر خاندان پاك عترت روا مى داريد؟! اما كو گوش شنوا و چشم بينا؟! انگار اهل شهر خفه شده اند، همه خفته اند! با سوء استفاده از چنين موقعيت و امكانى، غاصبان و ظالمان حاكميت، در منزل على عليه السلام و فاطمه عليهاالسلام را مى شكنند تا از شير حق، بر حاكميت غاصبانه خويش بيعت گيرند.
در ادامه اين ماجراى غم انگيز و عبرت آموز، فاطمه كبرى عليهاالسلام ميان در و ديوار فشرده مى شود، به طورى كه استخوان پهلوى اين «كشتى پهلو گرفته» مى شكند و ميان پهلوى او جنينى له مى شود كه تازه روح خدا در كالبدش دميده شده است! آرى، «محسن» پرنده اى كه هرگز به پرواز در نيامد. بر اثر اين جنايت، ميخ در خانه، در سينه مبارك «ام المحسن» جاى مى گيرد، سينه اى كه مخزن اسرار خدا، بلكه «خانه خدا» بود.
دستى از سر ستم بر بازوان صديقه طاهره عليهاالسلام تازيانه مى زند! اين نامرد پليد و همساز و دمساز با نابكاران نابخرد، در واقع بر بازوى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم ضربه زد، و مگر نه اين است كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرم
«خاتم حلقه ى انبيا» به شصت سالگى رسيده است و يگانه دخترش، نه، مادرش، آرى، آرى، فرشته اى در نقش «دختر» و «مادر» براى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم در پانزده سالگى است.
اين روزها، پدر پير مهربان، بسيار به فاطمه عليهاالسلام محبت مى كند. آينده براى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم روشن تر از حال است. شايد به همين دليل،دخترش را بيشتر مورد توجه قرار مى دهد. آيات رحمانى در قالب وحى در حال تكميل است و جبرئيل عليه السلام به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم مژده داده كه خدايت مشتاق ديدار توست. بدين خاطر رسول اكرم صلى اللَّه عليه و آله و سلم توجهش را به خانه على عليه السلام بيشتر كرده است. هر صبح به در خانه اين دو يار مهربان مى رود و با تاكيد مى فرمايد: اى پاك ترين امتم، نماز صبح را دريابيد، بر شما باد نماز در اول وقت آن. محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم نيك مى داند كه هرگاه در منزل را به صدا در مى آورد، دخترش پيشتر بيدار است. او مى خواهد دوستى اين دو يار صديق را براى امت، بعنوان سنتى حسنه از خويش باقى بگذارد.
در راهِ رفتنم به سنگ هايى بر مى خورم. با كمك آنها خود را بالا مى كشم. سنگ ها چون كتابى قطور لايه لايه اند. گويا تاريخ دورانى طولانى را در خود ثبت كرده اند. اين لايه ها روزگارى قعر دريايى بوده اند و امروز بر اثر كشمكش سپاه يسار و لشكريان يمين، قله فتح را تصاحب كرده، خس و خاشاك و خاك را به ته دره هاى شكست رانده اند و اكنون اين كوه گران، پايه هاى غرورش را همچون شمشير در دل سياه سپاه خاك فروبرده است، گويا قصد برخاستن از روى سينه او را ندارد، و با هزار چشم، نظاره گر تمامى جنود باغ و بيشه، و كوه و كوهساران است.
از لا به لاى دو لايه ى نسبتاً سست و سبك، يك دامن گل زيباى بنفشه رسته اند. هر پروانه كه به اين گلزار پا بگذارد، چشمانش براى هميشه رنگى خواهد شد. بنفشه اى كه پريروز زاده شده است، بنفشه هاى ديروز و امروز را به مهربانى مى نوازد. بنفشه در حال بستن بار سفر است، سفر به ديار يار. نمى دانم چرا گل- زيباترين مخلوق خالق هستى- «دو روزه» پرپر مى شود؟ گل هر چه زيباتر و لطيف تر باشد عمرش كمتر و كوتاهتر است. هر چه باشد در همان اندك فرصت شكفتن، به زيبايى تمام شكوفا مى شود و گوشه اى از جمال دوست را به نمايش مى گذارد. آن سه يار تنها را به خداوند جميل و دوستدار جمال مى سپارم.
با گذر از يك بريدگى در دوش كوه، به برآمدگى بزرگى از كوه مى رسم كه بربالاى سر آن پرنده اى سفيد در حال پرواز است. پرنده از خانه خدا- كعبه دل ها- براى جوجه هايش غذا آورده است. چون قصد فرود مى كند مى شناسمش؛ «حاجى لك لك» است. لك لك بچه هايش را نوازش مى كند و بعد با سرعت، به طرف آن «سنگ سياه» مى رود. حاجى لك لك، چون تاج سليمان عليه السلام بر سر كاج- بلندترين بام هاى دنيا- لانه و آشيانه مى سازد. هيچ كس تا كنون نديده است كه لك لك در زير زمين يا حتى بر زمين پست خانه بسازد.
با پايين تر آمدن خورشيد، هوا به سردى مى گرايد. لرزشى از پشتم شروع مى شود و انتهاى انگشتانم را سرد مى كند. بنفشه پيش بينى كرده بود كه هوا آنچنان سرد خواهد شد كه آب در «گلوى» سنگ ها يخ خواهد بست و آنها را خرد و خاك خواهد كرد. هر پله كه خورشيد پايين تر مى رود، از پشت بيشه، پوزه ى موذيانه گرگ و روباه و شغال بالا و بالاتر مى آيد و از چشمان شرور و شرربارشان برقى مرگبار مى بارد. روباه با چاپلوسى رو به گرگ مى گويد: چوپان كه رفت شكم همه گوسفندان و بره ها را خواهيم دريد.
گرگ مغرورانه، خطاب به شغال، حرف روباه را تاييد و تصديق مى كند: باشد، پوست بره ها را به تن مى كنيم تا اهل آبادى ما را نشناسند.
شغال هم جستى مى زند و مى گويد: با زوزه ى من، آن سگ زرد- كه برادرم است و رفيق قافله، و بخوبى در گله خودش را جا زده- به ما خواهد پيوست و گله را به طرف كمينگاه ما «هى» خواهد كرد و خود نيز در پى گله برادرى اش را ثابت خواهد كرد!!
گرگ، با نيشخند پا بر دم روباه مى گذارد و مى افزايد: اين هم شاهد دسيسه ى ما باشد؛ سه دوست جدا نشدنى و سه يار ديرين در دريدن و پاره كردن.
صداى پارس بى جهت سگ زرد، دشت را در خود مى گيرد. در پى آن نيش گرگ و روباه و شغال پر از برق و بزاق مى شود. پوزخند شيطان، چوپان مهربان را نگران كرده است.
هنوز نفس مسيحايى نسيم، به كالبدهاى فسرده، جان مى دمد. نسيم با خنكى فرح انگيز، از جانب دشت در جهت قله كوه مى وزد. پشتم را بر دامنه ى كوه مى گذارم، حالا نسيم را بهتر درمى يابم كه با ناز بر صورتم مى وزد و سيرتم را مى نوازد. از نسيم مى پرسم:
حانيه كيست؟
نسيم يك نفس مى وزد و با خود بوى بنفشه ها را مى آورد؛ بنفشه هايى كه جان تازه اى يافته اند. نسيم در گوشم اين نواها را- خوش تر از لسان غيب- مى نوازد: «حانيه» اسمى است براى فاطمه عليهاالسلام در «آسمان ها». يعنى او زنى است در «كمال شفقت» و «مهربانى» نسبت به شوى و فرزندانش و نيز نسبت به شيعيان پدرش.
فاطمه عليهاالسلام- پاره تن شجره ى تنومند رسالت و امامت- و حضرت على عليه السلام- افتخار هر نبى و هر وصى- در ميان نزديكان رسول خدا، همپاى خديجه بزرگ عليهاالسلام، بيشترين سهم را در اشاعه و انتشار اسلام ناب محمدى صلى اللَّه عليه و آله و سلم داشتند. همه بنفشه ها، تلاش ها و مجاهدت هاى اين دو دوست دلسوز نبى خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم را ديدند.
بارها حضرت محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم، دخترش را پاره تن خود خواند. يك روز در مورد فاطمه عليهاالسلام اشاره كرد: «اَحبَّ الناس اِلىَّ». يا جايى در حق او فرمود: «روحى، التّى بين جنبى»، و اين مطلب يعنى نبودن هيچ حائل و مانع و فاصله اى در يكرنگى و يكدلى اين پدر و دختر نمونه تاريخ بشرى.
فاطمه عليهاالسلام آمد تا دفتر زنان بى سرمشق نباشد. اين الگوى واقعى افتخار اصحاب «ابرار» است، و «برّ» و نيكى لباس كرامتى است ارزنده كه جز به تن «مخلصين» برازنده نيست، و خلوص يعنى ذوب شدن در جاذبه خدا، يعنى عشق آسمانى به معشوق جاودانى. جانا! كدامين قلم قاصرى قادر است در توصيف عشق آتشين او به معبودش، قدم قابلى بردارد؟ خدا خود گفته است: اگر به خاطر «پنج تن»- آل كسا- نبود دست به آفرينش خلقت نمى زدم. اين است فلسفه خلقت هستى. آيا باز هم فيلسوفى- اسير حرف و لغت و كلمه و جمله- پيدا مى شود كه كوركورانه، اين واقعيت را ناديده انگارد و فلسفه ببافد؟! منكر روح بزرگ آفرينش، لال و كر و كورى است كه «ماده» را هم نمى شناسد و در مواد مدفون شده است. را ستى، آيا مى دانى «پنج تن آل عبا» كيان اند؟ اينان را مى توان در زير عبا و رداى رسول اكرم صلى اللَّه عليه و آله و سلم گرد آورد، جز ايشان را بدان محفل راه نيست. جز آنها همه نامحرم سرّ كسايند. اين پنج گنج- درست مثل پنجه ى خدا- از خود خدايند، از «يداللَّه» هستند. اسامى اين پنج تن شريف را در خاطرت نقش كن: فاطمه عليهاالسلام و پدرش- محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم- رسول حق؛ فاطمه عليهاالسلام و شوهرش- على عليه السلام- شير حق؛ فاطمه عليهاالسلام و پسر عزيزش- حسن عليه السلام- شمشير حق؛ و فاطمه عليهاالسلام و فرزند دلبندش- حسين عليه السلام- مرد حق.
خداوند مهربان در قرآن مبين، اصحاب كسا را به نيكى ياد كرده است:
خدا چنين مى خواهد كه هر گونه پليدى و پلشتى را از اهل بيت نبوّت بزدايد و پاك و منزّه شان گرداند.
انصاف دار، اى مسافر! آيا اين لطف جاودانه ى يزدان جاويد در مورد بهترين بندگانش نيست كه با قرآن كريمش پاكى اين پاك نهادان و طهارت اين پاك سرشتان را جاويدان ساخته است؟ نسيم پس از اتمام سخنانش، پنج بوسه بر پيشانى ام مى نشاند و نرم نرمك خود را بالاى كوه مى كشاند. از جاى گرم بوسه ها پنج چراغ مى رويد كه فروغ آنها راهنماى راه تاريك خواهد بود؛ راهى كه پس از رفتن خورشيد پيش رو خواهم داشت.سپس آخرين حرفش را مى گويد: اگر هميشه چراغ هدايت را فرا راه خويش و شاپرك ها روشن بدارى، نفس گرم مسيحايى، همواره برايت از كوى يار آشنا، بويى آشنا خواهد آورد كه شامّه ات را دگرگون خواهد ساخت و حنجره ات را خدايى خواهد نمود. اين را گفت و وزيد و رفت.
بايد رفت. بايد وزيد. اگر نَوَزى و نَوَرْزى، به هيچ نمى ارزى. سبكبال تر از قاصدكى كه به قصد هجرت، بالاى سر كاج پريد و سبك پاتر از قوچى كه در فكر كوچ،به چابكى از كمركش كوه پيچيد و رفت، به سوى قله خواهم رفت. پس، پيش به سوى قله نور!
كوثر شانزدهم: جامه ى احرام
آفتاب عمر دنيوى حضرت محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم به لب بام رسيده و عنقريب است كه امّت از سيماى خدايى او محروم شوند. مردمى چون ياسر و سميه قدر و منزلتش را دانستند و نامردمانى هم دلش را آزردند. آفتاب غروب مى كند، اما فروغش را ماه و سيارگان و ستارگان خواهند تاباند.
خدا از پيامبرش راضى است. دختر محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم نيز مرضى اوست. خدا دوستدارانش را دوست دارد، و مى خواهد كه زودتر به سويش «بازگشت» نمايد. اين صداى خداست كه از حنجره محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم طنين افكنده است:
- يا ايَّتُهَا النَّفْسُ الْمَطْمَئِنَّةُ اِرْجِعِى اِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَةً».
صلاى رساى محبوب، حبيب را فرامى خواند. هر دو مشتاق ديدار، يكديگرند. خدا نزديك ترين محبوبش را با اين آيه به سوى خويش دعوت مى كند. اين افتخار از آن كسانى است كه با بال عرفان به جانب يار پرواز مى كنند.
مدت ها پيش، باغى آباد از دست يك ياغى، آزاد شد؛ باغى در تيررس شهر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم- مدينة النّبى- كه به خواست خدا به خاتم الانبيا رسيد، و چون خداوند از پيامبرش خواست تا حق خويش ترين خويشاوندانش را به ايشان بدهد، رسول اكرم صلى اللَّه عليه و آله و سلم اين باغ را كه معروف به «فدك» بود به فاطمه عليهاالسلام بخشيد. پس فدك هبه خاص خدا بود كه به بنده مخصوصش هديه شد. ارث احمد عليا نبود، كه بخشش اَحد يكتا بود.
اگر تاريخ را برگ بزنى، خواهى ديد كه بعدها، حدود فدك، ابعاد وسيع ترى پيدا كرد. در زمان موسى بن جعفر عليه السلام- امامى از آل على عليه السلام- گستره ى آن شامل اين «مرزها» شد: حدّ اوّل آن سرزمين «عدن»، حد دوم آن «سمرقند» و از اين طرف تا «آفريقا» و از شمال و مشرق تا سواحل درياى «خزر و ارمنستان»، و اين يعنى تمامى مرزهاى كشور پهناور اسلامى! يعنى آنچه در دست غاصبين نالايق است.
يك بار ديگر آن لك لك را مى بينم كه برف پيرى، سر و رويش را سفيد كرده، انگار بر كوه هاى كهنسال كافور باريده است. فاخته مى گفت كه حاجى لك لك هر ساعت به حج مى رود، و حالا گويى براى آخرين بار به طواف كعبه مى رود. حاجى لك لك آماده مى شود كه در آخرين مراسم حج، با آخرين پيامبر حق- نواده ابراهيم و اسماعيل عليهماالسلام- «حجة الوداع» را بر پاى دارد. در پايان مراسم با شكوه ابراهيمى، دو برادر از حجاز، بر جهاز شتران بالا خواهند رفت. وقتى كه دستان اين دو بالاى سرشان برود، حاجى لك لك در «غدير» غسل خواهد كرد. در آن روز بزرگ، اسلام- دين مبين خدا- به مرحله اكمال و اتمام مى رسد و كامل ترين دين خواهد شد..
آن روز، اوج تاريخ و عيد سعيدى است براى تمامى يكتاپرستان، تا آخرين روز در كتاب تاريخ عالم و آدم. زمانى كه لك لك خيس شد من هم به ياد اولين قدم سفرم خود را در «خُم» خواهم شست؛ به ياد روزى كه راهى دريا شدم و مادرم با كاسبرگ هايى از گل محمدى كه بر سر سجاده اش بافته بود، پشت سرم آب ريخت؛ به رسم آبى كه پشت سر مسافر مى ريزند. آن روز من و كوچه تنهايى ام هر دو خيس شديم. اين جام آب را سنجاقك ها، قطره قطره از سر هفت «سفره فاطمه عليهاالسلام» و از پاى «دخيل»هاى مادرم جمع كرده بودند. مى دانم، مى دانم وقتى كه برمى گردم باز هم سنجاقك ها دور سجاده مادرم نخ خواهند ريسيد.
از فراز كوه، غروب غمان را به نظاره نشسته ام. غروب دارد دشت و دمن را در ميان مى گيرد و حتى به يك قدمى من و ماه رسيد است. از غروب مى پرسم:
راضيه كيست؟
درست مثل گنهكارى چشم بر زمين مى دوزد. نگاهش را بسان يك سياهكار رسوا، از چشمان جست و جو گرم مى دزدد. هر لحظه كه مى گذرد، چهره اش تيره تر مى شود. غروب در سكوتى سنگين و مرگبار غرق و گم و گنگ شده، خاموش است اما حقايق ملامت كننده و رسواگر لحظه اى فراموشش نمى كنند.
ابروان غروب دو تكه ابر سياه است كه به هم گره خورده اند. پيشانى اش را پر از چين و چروك مى كند و همچنان در زير رگبار نگاه هاى توبيخ گَرَم سرخ و سياه مى شود. آخر سر، ابروانش را بالا مى اندازد و مى گويد: «نمى شناسمش»!!!
مطمئنم كه دروغ مى گويد و كذب مى بافد. خفته را مى توان بيدار كرد اما آن كه خود را به خواب زده است، هرگز قصد بيدارى در دل نمى پروراند. خوب مى داند كه همه ناگفته هايش را مى دانم؛ اما نمى دانم چرا اصرار بر انكار حقايق دارد؟ دروغش را آشكارا به رخش مى كشم تا بداند كه زنگارهايش را مى بينم.
مسافر حج را باز مى بينم، نزدم مى آيد، انگار شاهد مشاجره و مجادله من و غروب بوده است. با خود دو قطعه پارچه سفيد آورده است. حاجى لك لك با صدايى لرزان اما پر از احساس چنين بيان مى دارد: راضيه كسى است كه غروب سياهدل راضى نشد و نخواست كه از او حرفى بزند، او «مرضيه عليهاالسلام» را خوب مى شناسد. چه مى شود كرد؟ انكار در قلب او لنگر انداخته است. او بسان دزد يك چشم دريا، ديده بر حقيقت مسلم و نصّ صريح نور بسته است. را ضيه به هر آنچه كه خدايش براى او مقرر و معين فرموده، خرسند و خشنود بود؛ راضى به رضاى خدا. مرضيه عليهاالسلام، چه مصيبت ها كه به خاطر خدا تحمل كرد؛ از بدو تولد تا حال- كه شانزده تابستان را ديده- هر چه مشاهده نموده، همه رنج و حرمان بوده است.
به فاطمه عليهاالسلام اخبار و حقايقى- از ديروز و امروز و فردا- از ملأ اعلى و از سوى جلّ و علا، القا مى شود. به همين دليل هم او صبرى جزيل دارد.
پيغمبر كتاب و حكمت- كه سلام خدا بر او باد- بارها گفت: هر كس دخترم را بيازارد مرا آزرده است و هر كه مرا آزار دهد، خدا را ناراضى ساخته است. و واى بر حال آن كه با خدا درافتد! چنان ورافتد كه تا ابد نتواند سر خويش بالا بگيرد. در قيامت نيز چنين سياهكارى را عذابى اليم و در عِقابى عظيم در كام خواهد كشيد.
«اسما»- خدمتكار فداكار فاطمه كبرى عليهاالسلام- تحت تأثير شخصيت تابناك او به مدارج عالى ايمان و عرفان اسلامى دست يافت. هر جوينده ى راستين در اين مكتب، طعم واقعى تشنگى را خواهد چشيد و تنها در اين صورت است كه يابنده ى آب حيات جاودان خواهد بود.
فاطمه عليهاالسلام چنان بود كه على عليه السلام با نگاه به صورت پر مهرش، تمام آلام و خستگى هاى روز و روزگار را فراموش مى كرد، و اين جز از دريچه نگاهى الهى بر صورتى خدايى، قابل تصور نيست.
سفره مرتضى على عليه السلام، گرچه بيشتر وقت ها خالى از نان و نمك بود اما هميشه پر از جود و سخا بود. دستان على عليه السلام و فاطمه عليهاالسلام به سخاوت يك آبشار، از درياى مهر و بركت، كشتى كشتى كرم و بخشش به سوى فقرا و مساكين سرازير مى نمود؛ مخصوصاً آن روزها كه اكثر مردم در نهايت فقر و فاقه و در غايت قحط و غلا به سر مى بردند. بذل و بخشش آن دو- همچون مولايشان، خاتم النبيين صلى اللَّه عليه و آله و سلم- در عين احتياج و نيازمندى، بالاترين درجه كَرَم وجود بود.
حرف هاى حاجى لك لك كه تمام شد، دو قطعه پارچه سفيد و تميز به دستم داد.
اينها جامه احرام ابراهيم- خليل الرحمن- است. نگاه دار تا به حجّى ابراهيمى مشرف شوى. لك لك پير پس از آن بر زانوانش خم شد، خيز برداشت و پرواز آغاز كرد. او رفت براى چيدن آخرين دانه هاى «شاهدانه» براى لانه و آشيانه اش، و من با خودم چنين زمزمه مى كنم: «ما زبالاييم و بالا مى رويم»، و من نه به خود مى روم كه كسى مرا مى كشد، تمام هستى ام ترجمان حركت مى شود. ذره ذره وجودم دريافته است كه غبار مى نشيند اما شَرار برمى خيزد. پس بايد چون جرقه جهيد، بايد برخاست. اگر خواستى، خواهى توانست كه برخاست.
كوثر هفدهم: سجاده ى نور
آفتاب، آخرين آيه هاى رحمت را زمزمه مى كند، آيه هاى امانت؛ امانتى كه حتى مسؤوليت حرفى از آن را كوه هاى گران نتوانستند بر دوش بكشند. محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم اراده معبودش را طى بيست و سه سال بر شيفتگان نور بيان كرد، و حالا خورشيد در پايان رسالتى بزرگ و در آخرين ساعات عمر گرانبارش، چه زيباتر و بزرگ تر شده است! اين فاتح عرصه هاى نبردِ بى امان با شياطين برون و درون، سوار بر بال توحيد، براى ديدار معبود، چه تند و تيز مى تازد!
كجا مى روى پدرجان؟! اگر تو بروى من بى پناه و پناهگاه خواهم ماند. پدر! تو را به خدا سر بر زمين مگذار كه تحمل چنين مصيبت عظمايى را ندارم.
دخترم! دعوت حق است و بايد اجابت نمود. «اللَّهم لبيك... اشهد ان لا اله الاّ اللَّه...».
آن دور دورها، آن سوى دشت پاك، پشت ديوار شهر، خورشيد دوست داشتنى را مى بينم با سه نخل. از يكى از آنها بند بند پايين مى آيد. نخل اول با استقامت ايستاده است، ديگرى از اندوه، پشتش خميده، و سومى شكسته و فروغلطيده است. آنجا بزودى خانه دردهاى فاطمه عليهاالسلام- «بيت الاحزان»- خواهد شد. نخل ها در اشكم شناور مى شوند. تصوير لرزانشان را خوب به خاطر مى سپارم و بعد نگاهم را بر مى گيرم.
اكنون پا بر دوش كوه گذاشته ام. چند گام ديگر كه بردارم قله را زير پا خواهم گذاشت. آنجا كه برسم، باغچه اى مى سازم و به جاى پرچم، «دست هايم را در باغچه مى كارم، سبز خواهم شد، مى دانم، مى دانم، مى دانم». پيش رويم يك ماهى مى بينم كه با لب هايى تشنه و چشم هايى در پى آب و دهانى باز، جان سپرده است. اينجا كه جاى ماهى نيست! از كجا آمده است؟! روى خاك خشك جان باخته، يا هنوز پا بر خاك ننهاده، مرغ روحش پركشيده است؟ از «سار» مى خواهم كه اين سرخ كوچك را در چشمه سار بشويد، در بركه ى زلال غسل بدهد؛ سپس كنار رودخانه با كافور معطّر سازد، بعد با كمك پرستوها تا ساحل تشييع و در دريا دفن كند. نمى دانم چرا ماهى هاى كوچك سرخابى بايد بميرند؟ آخر، دريا بى وجود آنها خواهد خشكيد. مگر خدا دريا را به خاطر اينها خلق نكرده است؟ سپيدى و سياهى به هم آويخته اند. چهره غروب از خون نوادگان هابيل- به دست قابيليان قاتل- سرخ و خونى شده است. سربازان نور فدا مى شوند اما فنا نمى پذيرند. تنها مرغ روحشان از قفس تنگ تن رها مى شود تا از روى يك پل به سراى جاويد هجرت كنند. هر چه خورشيد به لحظه وداع نزديك تر مى شود، سايه خارها بزرگ تر مى گردد و بيشتر روى زمين مى خزد.
بالاخره شب- آن سارق نور- در مى رسد و تاريكى همه جا را فرامى گيرد. خنده مستانه ابليس تا ته غارها- تا پشت گوش خفاش ها- طنين مى افكند. هوا در غياب چراغ آسمان، همرنگ لانه ها و غارهاى دهشتناك زير زمينى شده است. بدين نحو ظلمت پرستان و فرصت طلبان با لشكرى از سياهى ها، يكه تاز ميدان مى شوند. تاريكى ها به طرف ماه هجوم مى برند، اما ماهِ شب شكن با يورشى برق آسا- بسان عصاى موسى عليه السلام- تاريكى ها را مى بلعد و به ديار پستى و نيستى مى فرستد، خود نور نقره اى مى پاشد و دشت و كوه را مثل شير، سفيد مى كند. ابرهاى تيره و عقيم شبانه نيز مانع تابش مهتابند، و اين كشاكش و چكاچك همچنان ادامه خواهد داشت تا لشكر آخرين ستاره ى سپهر امامت به يارى سپاه ماه بشتابد و پيروزى نهايى را رقم بزند.
ماه تنها نيست، زهره هم با اوست. زهره با روشنى تمام بعد از ماه در آسمان ظاهر شده است. جز اين دو نورى نيست، اگر هم باشد آنقدر كم فروغ است كه انگار نيست. آفتاب بشارت داده بود كه ستاره هاى اميد در افق آسمان ظاهر خواهند شد. خورشيد قبل از رفتنش، دستان زهره را در دست ماه مى گذارد. و از وصلت اين دو چراغ منوّر آسمان، زهره آبستن نور مى شود و به زودى هزاران ستاره مى آورد؛ هزاران شب افروز و شب ستيز و شب شكاف، كه يكى پس از ديگرى پا به گستره آسمان و ميدان وسيع جهان مى گذارند. هزاران شهاب از نسل خورشيد زاده مى شوند، شهاب هايى كه به صف دشمن مى تازند، صورت سياه شب، را زخم مى زنند و خود كشته مى شوند.
بدين ترتيب، تيرگى ها و تاريكى ها را ترس و هراسى عظيم فرامى گيرد. برخى فرار را بر قرار ترجيح مى دهند. يكبار ديگر «تمامى كفر» در برابر «تمامى ايمان» قرار مى گيرد. حالا لشكر سپيدى ها و روشنى ها پشت سر جانشين خورشيد- با پرچم سرخ- آماده ى نبردى روياروىْ با «مارقين» و «قاسطين» و «ناكثين»اند. از دليرى و دلاورى زادگان زهره، قوم تاريكى زَهره ترك مى شوند. اينان به خونخواهى شقايق هاى شهيدى آمده اند كه پيشمرگ اولين كشاكش بودند و خون سرخشان صفحه غروب را رنگين نمود.
زهره را صدا مى زنم. به روشنى ماه نگاه مى كند. چهره تابناكش ياد آن يار ايستاده پشت پنجره آبى را در خاطرم زنده مى كند. زهره بى درنگ مى پرسد: كيستى؟ از كجا مى آيى و به كدام سو مى روى؟ رمز شبت را بگو!
مى گويم: كبوترى هستم كه مى خواهم از قفس خود رها و آزاد شوم. از دريا مى آيم و قصد ديدار شب بوها را دارم. رمز من با آواى مرغ حق- شباويز- يكى است؛ همو كه با اميد به پايان سپيدِ شب سياه، حنجره سرخش، در زير سنگى داغ با نواى «اَحَدْ، اَحَدْ» و «صَمَدْ، صَمَدْ» آشناست. تا اينها را مى گويم، زهره لبخندى مى زند، نيزه هايى به طرف خاكريز دشمن پرتاب مى كند و مى گويد: حال، هر چه مى خواهى بگو!سؤالم را از او مى پرسم:
زهرا كيست؟
زهره پر فروغ تر از گذشته نور مى پراكند. او در چند قدمى محلى است كه خورشيد دقايقى قبل، قلمى از نخل و مركبّى از دريا و كاغذى از برگ لاله خواست تا «وصيت» و «نصيحت» كند و به او ندادند! آرى، ندادند! پناه بر خدا! اين چه هذيانى بود كه در حق رسول حق صلى اللَّه عليه و آله و سلم روا داشتند؟! زهره، آهى جانسوز از نهاد سوخته بر مى آورد، و مى گويد: زهرا يعنى «روشنى» و «درخشندگى». زهرا عليهاالسلام وقتى در محراب نماز در برابر خداى بى نياز مى ايستد، نورى از وى براى ملائكه و فرشتگان آسمان مى درخشد، همان گونه كه نور ستارگان براى اهل زمين درخشندگى دارد.
زهرا عليهاالسلام همان «ام المحسن» است؛ محسنى كه هيچگاه به دنيا نيامد. در منزل آخر محسن را خواهى ديد. او به آرزويش كه ديدار چهره پرنور مادرش بود، نرسيد و مادر را در دريايى از اشك از پى فريادى خاموش تنها گذاشت و رفت.
پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم سفارش فاطمه عليهاالسلام را در آيه مودّت از زبان خدا آورده است و اين نهايت محبّت خداوند در مورد اهل بيت رسول اللَّه مى باشد.
اى رسول ما! به امتت بگو: من مزد و اجر رسالت نمى خواهم مگر اين كه مودت و محبّت در حق خويشاوندانم منظور داريد.
«مصحف فاطمه عليهاالسلام»- تفسير مصحف خدا و ضامن سنت مصطفى صلى اللَّه عليه و آله و سلم- نمى دانم كجاست؟ شايد سرنوشتى مشابه مزار زهرا عليهاالسلام دارد. فقط خدا مى داند كه اين كتاب كجاست. حال كه امت، لياقت بهره مندى از اين گوهر گران بها را ندارد، پس بگذار چون طفل فاقد قدرت تميز، اين درّ بى قيمت را به سكه سياهى بفروشد.
همه مى ديدند كه هر روز پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم بر بام خانه زهرا عليهاالسلام- همان زه كمان كياست- رايت عزت و پرچم افتخار تازه اى برمى افرازد، توجه و تاكيد خاص پيامبر اسلام صلى اللَّه عليه و آله و سلم به اين خانواده، ارج و قرب ايشان را نزد خدا و رسولش آشكار مى كند. خوشا به سعادتشان! اما مهم اين كه وظيفه مسلمين را در مورد اين خاندان روشن تر مى سازد.
زهرا، در عزاى پدر عليهاالسلام، هر روز «كساى يمانى» محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را مى بويد و مى بوسد. همان عباى امانى مصطفى صلى اللَّه عليه و آله و سلم كه در سايه آن، نفس پنج گنج خدا به هم آميخت؛ يادگارى كه دم گرم و مسيحايى پدرش را به يادش مى آورد.
ساعتى قبل زهر قاتل يكى از كينه توران اسلام و مسلمين، در كمال ناباورى همگان، جسم محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را بى جان نمود. حضرت عزرئيل عليه السلام، روح بزرگ و متعالى او را به معراجى دائمى برد. باورم نمى شد كه او نيز رحلت خواهد كرد، امّا گويى مادر بزرگم راست مى گفت كه خدا خودش خورشيد را زرد كرده تا او هم يك روز بميرد. آخر فقط خداست كه هيچ گاه دچار مرگ نمى شود. زهره در فكر زيارت مزار پيامبر رحمت و شفقت است و ملتزمين ركابش، شب بوهايى هستند كه در حجله ى نياز، سجاده ها را عطر افشان كرده اند. حرف از شب بو زدم، يادم آمد كه يك دهه قبل از آغاز سفرم، در يك شب مقدس در شهر شعبان، شب بويى به خواستگارى تنها دخترم آمد. به دخترم رو كردم و او را و نصيحتى پدرانه نمودم.
دلبندم! سعى كن درست مثل فاطمه عليهاالسلام باشى، به هزار و يك دليل، يكى از آنها اين كه همنام او هستى.
نور چشمانم، پس از لحظاتى سكوت، لبخندى مليح زد و گفت: باشد، اما به شرطى كه تو در روش، محمد صلى اللَّه عليه و آله باشى و مادرم در منش، خديجه عليهاالسلام بوده، اين شب بو نيز على وش باشد آنگاه من فاطمه گونه خواهم بود. دخترم راست مى گفت. اكنون من پس از شناسايى قطره اى از درياى وجود فامطمه عليهاالسلام، دريافته ام كه فاطمه شدن محال است اما براى دختر و همسرم، مجال براى فاطمه گونه شدن و خديجه وار ماندن هست، همچنان كه مرام من و او نيز بايد رعايت سنت محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم و سيره على عليه السلام باشد.
زُهره ى آسمان تكه اى از كساى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را به رسم يادبود به دستم مى دهد. به او قول مى دهم كه اين سجاده نور را به لكه اى كوچك از ظلمت «رِجس» و ذلت «ريا» نيالايم. اين درخشنده ى آسمان بلند با ندايى بلندتر از پيش، تمامى سربازان نور را در ميدانى جمع و جور مى كند. آنها خود را براى آخرين يورش به سپاه جور و ستم آماده مى كنند. دستان دعاى من نيز از بالاى سرم تا ثريا مى رود: خدايا، پيكرم را نيز چون جانم در آستانه ماه، مهتابى كن!
نبايد به خود مشغول گردم. بايد بروم. نه، بايستى بدوم، چه، در چند قدمى قله،گام هاى آهسته برداشتن گناهى است نابخشودنى. دويدن واجب است. با دو دست نياز و آغوشى باز به سوى قله مى دوم و قله با سينه اى پر از راز و سَرى پر ناز به سويم مى شتابد.
كوثر هيجدهم: مُهر نماز
همين ديروز بود كه جسم خورشيد رفت؛ فاطمه عليهاالسلام را تنها گذاشت، با يك عالم درد و اندوه و حرمان. پريروز آن كشتى كه مامور بردن روح اين غريق نجات بود، در بندر لنگر انداخته بود، و بامدادِ ديروز، وجود محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم- كه آغاز ابديت است- شكفت. آرى، سكاندار امت و سرور كائنات، به قصد وصال صاحب سراى سرمدى، سر بر زمين خدا گذاشت، و بالاى سر مباركش دو سردار و چند سالك، بعلاوه هزاران تن از ملائك، حلقه زده، گرداگردش نشسته اند.
يعنى از مردم، تنها «السّابقون السابقون» و ديگر هيچ. روح فسرده سايرين را سنت سرد سكوت، سفت و سخت و سنگى و سيمانى كرده است. عده اى هم در پى گرفتن افسار حكومت و در پى شتر خلافت، به پا و سر مى دوند. يك «خار شتر» هم دارد «آب بينى يك بز» را جمع مى كند! شايد از شدت عطش، ريشه اش را فراموش كرده باشد!
در اين هياهو براى هيچ و غوغاى قدرت، كمى اين طرف در دل مكه، در قلب كعبه، گونه گل هاى محمدى صلى اللَّه عليه و آله و سلم از جوشش چشمه چشمشان، خيس شبنم شده اند، آخر، باغبان مزرعه سبز ايمان از ديار دنيا، رخت بربسته است. خدايا! آيا پس از اين و بدون تيشه باغبان مهربان- همان سلاح ابراهيم بت شكن- علف هاى هرزه، باز چون سابق، ريشه خواهند دوانيد و شاخه خواهند گسترانيد؟ اى مراقب دين محمد! ياران و ياوران اسلامت را محافظت بفرما!
خداوند جاه و جان، از «رگ هاى گردنِ» ماه به ماه نزديك تر است. ماه از پشت خميده ى آسمان، منزلگاهش را عوض مى كند. چنان به شدت و شتاب مى رود كه زهره نگران مى شود. مى رود؟ نه، مى برندش! در گردنش طنابى انداخته اند و مى كِشندش! مبادا بِكُشندش. او را به زور براى «بيعت» با شب مى برند. حنجره ى نگران زهره ملتهب مى شود.
اگر چنين كنيد، عرش و فرش پريشان كنم.
مباهله اى ديگر و اثباتى دوباره. باز ماه رها مى شود.
رو به سويى ديگر مى كنم و آن سوى كوه نور را مى بينم. درست در يك قدمى قله، لشكرى از شقايق متوجه نگاه هاى من هستند. آنها هر يك شكوفه اى دارند در آرزوى شكوفا شدن و شكفتن و در اميد شكافتن پوسته. با صدايى رسا و نوايى بلند، سلام سرخ شقايق مادر را به گوش همه شاهدان مى رسانم. آرزوى «كبوتر شدن» در رگ هاى شقايق پا مى گيرد و به جريان در مى آيد.
آخرين قدم را كه برداشتم پا بر قله «كوه نور» گذاشتم. هم اكنون بر كوهى از نور ايستاده ام، مرتفع ترين قله ى معرفت، عشق و دلدادگى؛ و من بر بلندترين بام بلوغ، يك بار ديگر زاده مى شوم، اين بار نه از مادر كه از خودم. چون دارم شكرانه مادرم را به خوبى مى فهمم. او نيز سخنانم را از گهواره ام مى شنود.
در گوش راستم يك ياس سفيد «اذان» مى گويد، در گوش چپم شاپركى «اقامه» مى خواند، و بر پيشانى ام فرشته اى مهربان بوسه اى مى نشاند. مهر لب هاى فرشته به اندازه مهرى از يك «تربت پنهان» است. چهل روز قبل از تولد من، برادرم به سفرى دور و دراز رفت، و يك هفته پيش، بعنوان سوغات سفر و زيارت خانه خدا، برايم دو گلبرگ احرام آورده؛ هر دو از جنس بلور؛ هر دو با بوى ياس سفيد، كه مرا در آن دو پيچيده اند.
دايه ام، بر بالاى سرم، دو نيمه سيبى سرخ را بر هم مى سايد. قرآن لب طاقچه، بوى معراج را بهتر از همه مى فهمد. و تمامى خواهرانم بر گهواره اى نشسته اند و با تسبيح پدرم دارند شباهت هايم را با دوستان سفرم بر مى شمارند؛ با تمام مخلوقاتى كه در مدت هجده سال و هفتاد و پنج روز با آن ها محشور بوده ام تا فاطمه عليهاالسلام را بشناسم. سوسن و پونه هم مثل پروانه نمى دانند كه خنده هايم به خنده هاى چه كسى شبيه است.
بر سر قله؛ همانجا كه قلبم در دستانم سبز خواهد شد، مريمى بر سجاده اش- رو به قبله ى قلب ها- آرام و مطمئن خفته است. مريم را حواريونش، چون گلبرگ هاى آفتابگردان در ميان گرفته اند. به پونه هاى گريان مى گويم: «محض رضاى گلى كه بو و عطر و لحن قشنگ مريم دارد»، اينقدر بى قرارى نكنيد! بى تابى شما مرا نيز از تاب و توان مى اندازد. اما پونه ها- مثل ياس هاى سفيد پاى چنار- مى دانند كه خود، مريم را در تابوتى- از همان نوع كه موسى عليه السلام را به حضور آسيه برد- به سوى محراب تشييع خواهند كرد، و بعد هفتاد هزار حورى، حوريه عاشق را به طرف سرير معشوق ازلى و ابدى مشايعت خواهند نمود، و چون بال و پر پروازشان سوخت، در جاده اى همه چشم، مريم، به ديدار خداى خويش خواهد رفت.
سرم را بالا مى گيرم تا جاده اى سفيد كه خدا در فضاى بيكرانه كشيده است، خوب در خاطرم نقش ببندد. سپس چشم بر چشم آسمان مى دوزم. در ديدگانم هزاران ستاره چشمك مى زنند. در لحظه اى پر از بيدارى و هوشيارى، سينه سترگ آسمان مى شكافد و اسبى سفيد، با بال هايى از جنس فرشته، سوار بر دوش نسيم به سويم مى آيد و در كنارم مى ايستد. مى شناسمش، اسب محمد امجد صلى اللَّه عليه و آله و سلم است. در نگاه سرخ او نقش كربلاست، همان پيكى است كه خبر شهادت حسين عليه السلام را به خواهرش- زينب كبرى- خواهد رساند، همان اسب سپيدى است كه قائم (عج)- آخرين سياره آسمان عصمت- بر دوشش قيام خواهد كرد. بر پيشانى اسب پرچمى هست كه مهدى (عج) آن را برخواهد افراشت، همان علم افراشته غزوه بدر است كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم در دستان پر توان رزمنده جان بر كف- على بن ابيطالب عليه السلام- گذاشت؛ اين پرچم و بيرق، رايت و آيت اولين و آخرين پيكار پيروز در انقلاب اسلامى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم است.
چشمان اسب، مرا به درون خود مى خواند. راستى، اين چشمان شگفت و عجيب، نجابت را از كجا آموخته اند؟! شرمى زيبا در چشمانش جارى است و با جريان نگاهش مى توان تا صبح آفرينش رفت؛ روزى كه در پگاه آن، نفس گرم خدا در كالبدهاى بى جان دميده شد. از گوشه چشم هاى اسب نگاهم را پياده مى كنم و از او مى پرسم:
فاطمه كيست؟
از حلقومش چنان شيهه اى در دل كوهستان مى پيچد كه چهار ستون زمين را مى لرزاند؛فريادى آشنا چون صوت جبرئيل عليه السلام- روح الامين- در جان و دل محمد امين صلى اللَّه عليه و آله و سلم، از آن زمان كه جامه به خود پيچيده بود تا امروز كه على عليه السلام- ولى اللَّه- او را در پارچه اى سفيد پيچيده است. انگار درد اسب از داغ تازه اى است! دستى بر يال بى قرار او مى كشم، اسب سفيد قرار و آرام مى گيرد. انگشتان نوازشگرم، در هر موج يال او دريايى نهفته، مى يابد. اسب نجيب زبان باز مى كند و مى گويد: فاطمه عليهاالسلام كسى است كه به واسطه وجود ذيجودش، شيعيان و پيروانش «از آتش سوزنده دوزخ بازداشته شده»اند.
در وجود شريف او شر و بدى راه نداشت. در «روز اقرار»، همگان فرياد يأس ابليس را در ناتوانى از رخنه به قلب پاك فاطمه عليهاالسلام خواهند شنيد.
خدا او را از دانش بشرى بى نياز ساخته است. گوشه اى از علم بى انتهاى او را در سينه شاگردش- اسما- و دختر گرامى اش- زينب كبرى عليهاالسلام- مى توان ديد.
فاطمه عليهاالسلام- چشمان هميشه بيدار و نگران انقلاب جهانى پدرش- در دفاع از «امام زمان» خويش- اميرالمومنين، على عليه السلام- نيز يك مأموم راستين بود. چنان كه زمان حيات دختر رسول خدا، كودتاچيان عليه خاندان رسالت نتوانستند از يار ديرينش- امام على عليه السلام- بيعت بگيرند.
خدا، حافظ و حامى مفسران فرقان و قرآنش مى باشد. جمعى عالمانه و عاملانه بر آن شدند تا «عمود خيمه خمسه طيبه» را فروافكنند، اما سربازان پنهان خداوند غايب، اين نقشه شوم را نقش بر آب ساختند، چه، خداوند بهترين مكّاران است.
بگذار از عزيزترين كسان فاطمه عليهاالسلام- پدرش- و از درد دورى و غم مهجورى آن يار سفر كرده به ديار دوست، بيشتر برايت سخن بگويم! همان مردى كه چون شمع سوخت تا مردمش به نور عشق و ايمان روشن شوند. پس از رحلت جانگداز و جگرسوز پيامبر نور و رحمت، كسى فاطمه عليهاالسلام را خندان و شادان نديد، تا آن كه به وصال پدر در «دارالقرار» رسيد. او آنقدر در سوگ آن عزيز سفر كرده «گريست» كه در زمره ى «بكائين» عالم قرار گرفت. يعنى مثل «يعقوب عليه السلام»، براى «يوسف عليه السلام»، و... بله، ششمين نفر اين اصحاب، يكى از نوادگان بزرگ فاطمه عليهاالسلام- امام سجاد عليه السلام- خواهد بود. گريه هاى زين العابدين عليه السلام- «زيباترين روح پرستنده»- در فراغ يار، با مناجات عارفانه و عاشقانه او به اوج خواهد رسيد.
فاطمه زهرا عليهاالسلام پس از فوت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم، بر سر تربت شهداى اسلام مى گريست و اشك مى ريخت، چون آنان را نزديك ترين افراد به آرمان توحيدى پدرش مى دانست. در اين ميان، مقبره ى حمزه عليه السلام- سيد شهيدان صدر اسلام- خيس اشك مى شد، زيرا اسلام حضرت حمزه پشت دشمنان محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را به سختى لرزاند. زهرا عليهاالسلام از خاك پاك مقبره ى عموى بزرگوارش- شهيد حمزة بن عبدالمطلب- براى خود يك «تسبيح» درست كرد. تسبيحات او در تعقيب نمازهايش، ياد پدر و عمويش را زنده مى نمود. و مگر فاطمه عليهاالسلام پس از سفر آخرينِ پدرش، لحظه اى او را فراموش كرد؟ فاطمه عليهاالسلام- اين يتيم پدر- مانده در ميان سوز هجران مرغ حق، به درد خود سوزد يا به سوز خود سازد؟ «غم فاطمه عليهاالسلام در سوگ پدر را جز ناله هاى بيت الاحزان، آيا هيچ كس توانسته است به تصوير بكشد؟» نخل هاى آنجا مى دانند كه كسى درد عظيم زهرا عليهاالسلام را نمى داند، به همين خاطر، بسيارى از زواياى زندگى پربار، اما كوتاه او پنهان خواهد ماند تا روزى كه اين اسرار به خواست خدا برملا شود؛ در آن روز همگان، اوج تنهايى فاطمه عليهاالسلام را لمس خواهند كرد.
پس از عروج پيامبر اسلام صلى اللَّه عليه و آله و سلم، اين دختر معصوم هيچ نخورد جز خون دل. حتى فرشتگانى هم كه با او سخن مى گفتند نتوانستند آرامش كنند. او هر روز پسرانش- حسن و حسين عليهماالسلام- را با خود برمى داشت و به زيارت تربت پدر مى رفت. زينب عليهاالسلام را هم كه هر روز همچون شمعى، كوچك و كوچكتر مى شد، همراه خويش مى برد. زينب عليهاالسلام و حسين عليه السلام با هم مى گريستند. در آينده اى نزديك، اين دو بر سر جنازه بى جان مادر عزيزشان فرياد تنهايى سر خواهند داد يا در يك شب قدر به جاى قرآن، فرق شكافته پدر را در بر خواهند گرفت و با هم خواهند گريست. اما چند وقت بعد از آن ، زينب عليهاالسلام- مورخ قهرمان كربلا- تنهاى تنها بر جنازه بى سر برادرش- امام حسين عليه السلام- موى كَنان و مويه كُنان، بسيار اشك خواهد ريخت.
زينب عليهاالسلام هم ناله هاى سوزناك مادرش را مى شنيد و محفوظ مى داشت و هم خطبه هاى رسواگر او را حفظ مى كرد. زينب در برابر طاغوت زمانش، رسالتى مشابه خواهد داشت.
پس از رحلت جانسوز آخرين رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم، فاطمه عليهاالسلام پدر را مخاطب قرار داد:
محمدا! نيرويم رفت و قدرتم رو به اتمام گذاشت. دشمن سخت شماتتم مى كند.
- پدرجان! تنها و حيران مانده ام، غم و اندوه فراوان مرا خواهد كشت، چرا رفتى؟ كاش من مى رفتم! اى كاش مرا هم با خود مى بردى!
- اى پدر عزيز! صدايم خاموش شد، پشتم شكست، زندگى ام تيره و دنيا بر من تاريك شد. در فراق فروغ تو، روزم چون شب تار شده است.
صديقه طاهره عليهاالسلام مى گفت و همچنان اشك مى ريخت. سخنان آتشين فاطمه زهرا عليهاالسلام در سنگ وجود شنوندگان اثرى اندك مى گذاشت و چند قطره اى آب مى شدند و مى چكيدند؛ اما باز سرماى سوزناكى، فسردگى را به ارواح خفته آنها تلقين مى كرد. زنى مى پرسد: فاطمه چگونه اى؟! و اين پيامبرزاده ى درد كشيده، قاطع و نافذ در پاسخش مى گويد: از دنياى شمايان «بيزارم» و از مردانتان «خشمناك».
پس از اين، حضرت زهرا، مردانشان را شديدتر مورد خطاب قرار مى دهد.
- انصار، ياران، مهاجران! شما را چه مى شود؟! چه مرگتان است؟! چرا اينقدر ضعيف و جبون شده ايد؟! اى نامردان مردنما! چرا چنين سرد و خاموش تن به ذلت سپرده ايد؟! انحرافات شما حريم ميان حلال و حرام را خواهد شكست. چه بسا به سنت قوم «عاد» و «ثمود» بازگرديد و باز اقويا، مالك و ضعفا، هالك گردند. به خدا قسم آينده تاريكى براى خود رقم مى زنيد كه تعفن پشيمانى آن سرتاپايتان را فرا گيرد! واللَّه، كه راهى بى بازگشت براى خود برگزيده ايد!
اما فاطمه عليهاالسلام نيك مى داند كه بى تفاوتى مرگبارى، قلوب زنگار گرفته ى اين سست عنصران را در چنگال خود گرفته است. شخص ها همه خالى از شخصيت شده و افراد همچون مجسمه اى لال، مسخ شده اند؛ همه تهى، همه توخالى، همه پوشالى!
فاطمه عليهاالسلام، اميدى به انعطاف قلب هاى سنگ شده نداشت. فقط مى خواست «اتمام حجّت» كند، مثل پدرش در غدير، مى خواست «حرف آخر» را بزند.
زهرا عليهاالسلام پس از مرگ پدر به رسم داغداران آن سامان، پيشانى خود را مى بست و شبانه روز مى گريست. آن روزها اوج اندوه پاره تن رسالت بود. فاطمه روزهاى سخت و ملال انگيزى را سپرى مى كرد و لحظه ها را مى شمرد تا گاه ميعاد و ملاقات در رسد. تنها فانوس يك اميد در دل فاطمه عليهاالسلام مى درخشيد، آن هم برمى گشت به آخرين ساعاتى كه پدر عزيزش در اين دنيا بود و مژده بزرگى به دخترش داد:
فاطمه جان! اگر هفتاد و پنج قدم بردارى- يعنى هفتاد و پنج روز ديگر- مجدداً مرا خواهى ديد.
پدر جان! درود خدا و فرشتگانش بر تو باد كه خوشحالم كردى، خدا خوشحالت كند!
اين رازى بود شگرف، ميان خورشيد در حال رفتن با ستاره دنباله دارى كه براى آخرين بار از كنار زمين در حال گذر بود، يعنى در آخرين بهار عمر پربركت هر دو.
ناله ها و گريه هاى بى امان فرزندان فاطمه، امانشان را بريده است:
مادر جان! تو را به خدا گريه هايت را كم كن كه طاقت ديدن ناله هاى سوزناك تو را نداريم.
مادر عزيز! غم و اندوه فراوان تو ما را خواهد كشت.
اما خود در فراغ جدشان بيشتر اشك مى ريزند. و على عليه السلام- زاهد واقعى- با اندوهى فراوان كه قلبش را مى فشرد، همسر و فرزندانش را دلدارى مى دهد.
اكنون ماه در گوشه ى آسمان «گوشه نشين» شده است.
اى ماه درخشان! برادرت- خورشيد دو عالم و قافله سالار عشق- دعوت معشوق را لبيك گفت. پس اكنون اى مهتاب شبتاب، اى «آفتاب به شب مبتلا»، به جاى آفتاب عالمتاب بر جاى جاى آب و تالاب، تو بتاب.
نه، نه، مثل اين كه در «سقيفه بنى ساعده»، نطفه ى «كودتايى» عليه خاندان رسالت در حال تكوين است. آه به ديروز كه به جاى خداى يكتا، در دل كعبه، «هُبل»، «لات» و «منات» يعنى «بت» «ساخته» بودند! واه از امروز كه دارند به جاى «امام»، «خليفه» «مى تراشند»! واى به فردا كه بچه ميمون ها و بوزينگان- «شجره ملعونه»- بر منبر محمد مصطفى صلى اللَّه عليه و آله و سلم- چنان كه آن قاصد صادق در رؤيايى صادقانه ديده بود- با «رقص»، بالا و پايين بروند. پس آنگاه «پوستين وارونه»اى از اسلام عرضه مى شود، و دوران عسرت و حرج آل رسول صلى اللَّه عليه و آله و سلم- وارثان پيامبران تاريخ- شروع خواهد شد.
در آن روزگار وانفسا، پرچم اسلام، به دستان پليدترين و پست ترين دشمنان اسلام و مسلمين خواهد افتاد، و متأسفانه امروز مقدمه اين انحراف بزرگ و سنگ بناى آن گذاشته مى شود. عده اى از پستان خلافت «شير دوشيدند» و نوشيدند، «شتر سرخ موى» شيروار را بدون آن كه رام و آرام نمايند، سوار شدند و آن را در «سنگلاخ» دواندند تا «پشت و پايش»، «زخم كارى» برداشت.
اكنون، از اين فراز جاودانه ى مكه معظمه- جبل النّور- تمامى شهر را درون چشمانم مى بينم، و نيز كعبه را كه چون سياهپوشى، مردمك چشم را به رنگ خودش درآورده است. در سمت چپ مكه «خرى با بار كتاب» در حال عبور است در حالى كه «كتاب» را انكار مى كند و در سمت راست شهر «سگى» بى كياست را مى بينم كه عوعو كنان و له له زنان در پى رياست پوچ دنياست.
را ستى، آيا شنيده اى كه بر سر فدك چه آمد؟، كارگزاران فاطمه زهرا عليهاالسلام را از اين باغ بيرون كردند! و چون مالك فدك اعتراض نمود، نه تنها حقش را ندادند، كه حرمت قدسى او را نيز شكستند. در اين صورت چگونه مى توان حاكميتى عادلانه داشت؟ آيا شنيده اى كه بر سر مسأله خلافت چه آمد؟ چون فاطمه عليهاالسلام بر احقاق حق على عليه السلام اصرار مى ورزد و على مرتضى عليه السلام نيز بر انكار ناحق، ابرام مى فرمايد، خانه ى او را آتش مى زنند تا اهل حرم الهى را در آتش كشند. اى واى بر شمايان، با عزيزترين كسان رسول اللَّه چه مى كنيد؟ اين چه ظلمى است كه بر خاندان پاك عترت روا مى داريد؟! اما كو گوش شنوا و چشم بينا؟! انگار اهل شهر خفه شده اند، همه خفته اند! با سوء استفاده از چنين موقعيت و امكانى، غاصبان و ظالمان حاكميت، در منزل على عليه السلام و فاطمه عليهاالسلام را مى شكنند تا از شير حق، بر حاكميت غاصبانه خويش بيعت گيرند.
در ادامه اين ماجراى غم انگيز و عبرت آموز، فاطمه كبرى عليهاالسلام ميان در و ديوار فشرده مى شود، به طورى كه استخوان پهلوى اين «كشتى پهلو گرفته» مى شكند و ميان پهلوى او جنينى له مى شود كه تازه روح خدا در كالبدش دميده شده است! آرى، «محسن» پرنده اى كه هرگز به پرواز در نيامد. بر اثر اين جنايت، ميخ در خانه، در سينه مبارك «ام المحسن» جاى مى گيرد، سينه اى كه مخزن اسرار خدا، بلكه «خانه خدا» بود.
دستى از سر ستم بر بازوان صديقه طاهره عليهاالسلام تازيانه مى زند! اين نامرد پليد و همساز و دمساز با نابكاران نابخرد، در واقع بر بازوى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم ضربه زد، و مگر نه اين است كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرم