به هوش ای دل که میقات است اینجا محل نفی و اثبات است اینجا
از اینجا ساز وحدت می شود ساز از اینجا می شود پرواز آغاز
از اینجا باید آهنگ سفر کرد یقین خویشتن را بارور کرد
محل نیت پاک است اینجا مکان رشد ادراک است اینجا
اگر داری سر پیوند با دوست برآر از دل خروش دوست یا دوست
دراین ره گرچه بی شیب و فراز است مکن وحشت توکل چاره ساز است
توکل بر خدای خویشتن کن زجان اثبات حق و نفی من کن
برآ از چاه شب چون مهر خاور زممکن رو بسوی واجب آور
چو غنچه جامه جان را قبا کن صدف را از گهر دیگر جدا کن
چو عریان از وجود خویش گشتی تهی از نخوت و تشویش گشتی
به آب توبه جان را پاک گردان شکوفا غنچه ادارک گردان
صفا دادی چو بیرون و درون را بخوان اناالیه راجعون را
حدیث مرگ قبل از مرگ این است طریق وصل حق جویان چنین است
بگو یارت مرا ثابت قدم دار به پاکی در دو عالم محترم دار
رهایم کن الهی از دو روئی بده بر فطرتم آئینه خوئی
صفای صبح صادق بر دلم ده به قرب خویش در دل منزلم ده
صفا چون یافتی شکر خدا کن بدور از خویشتن شک و ریا کن
مبادا شعله شک بر فروزد گل پاک یقینت را بسوزد
ز وسواس و ریا کاری بپرهیز مکن این شعله را در خویشتن تیز
نگیرد تا غرورت دامن هوش بحق رو کن بکن خود را فراموش
بریز از دیده اشک و های و هو کن درون را چون برونت شستشو کن
چو بیرون و درونت پاک گردید دلت روشن تر از افلاک گردید
بپوش احرام و ترک ما و من کن بدست خود منیت را کفن کن
کفن کن خویش را بی خویش آنگاه بر آراز پرده پر شور دل، آه
بگو یارب دگر کارم تمام است به من جز شوق وصل حق حرام است
قدم در دامن محراب بگذار به سجده سر چنان مهتاب بگذار
پس آنگه لب زجام شوق ترکن خروشان نغمه لبیک سر کن
بگو لبیک یا معبود لبیک مرا تنها توئی مقصود، لبیک
به هوش ای دل که میقات است اینجا/ محل نفی و اثبات است اینجا/ از اینجا ساز وحدت می شود ساز/ از اینجا می شود پرواز آغاز