خوشنویسی ایران در دوران معاصر به گونه ای در دوران اوج وشکوه قرار گرفته است. گواه این مدعا حضور اساتید به نامی است که در این عرصه متولد شده اند و به مرحله استادی نیز رسیده اند.استاد عبدالله فرادی نیز یکی از این اساتید است. متاسفانه در این روز ها کمتر یادی از اساتید می شود تا هم خسته نباشیدی به این عزیزان باشد و هم استفاده ای از آموخته های این عزیزان.
استاد عبدالله فرادی در سال 1306 در خانواده ای اهل فضل متولد گردید. پدرش اهل رقم و قلم بوده است و توصیه اش این بود كه فرزندانش خط را به قاعده و خوش بنویسند. پس از به پایان بردن دوران تحصیلات مقدماتی و متوسطه ، وارد دانشكده معقول و منقول ( الهیات و معارف اسلامی ) شد و پس از آن به دانشكده حقوق رفت و همزمان نیز زبان و ادبیات فارسی را نیز ادامه داد. وی بعد از اخذ لیسانس ، به سوربن رفته و به تحصیل در رشته زبان و ادبیات فرنسه مشغول گردید. فرادی در كنار تحصیل هنر به خوشنویسی نیز علاقمند گردید و این هنر را تا سرحد كمال نزد اساتید بزرگ فرا گرفت. استاد عبدالله فرادی قبل از آنكه به كار تدریس بپردازد ، دارای مشاغل حقوقی
بوده است. پس از بازنشستگی از سمت های حقوقی ، به تدریس نسخه شناسی در
دانشگاه تهران ، طراحی حروف در دانشگاه آزاد و تدریس در انجمن خوشنویسان
ایران مشغول گردید.
فرادی خوشنویسی را نزد غلامرضا خوشنویس پاك نهاد آغاز كرد و بعدها از عماد طاهری ( عمادالشریعه ) سرمشق گرفت. او خوشنویسی را در محضر علی مخصوص ، فرزند خلف میرزا حسین خان كاتب خاقان ، علی ـ آقا حسینی و استاد علی اكبر خان كاوه دنبال نمود اما به این نیز قناعت نكرد و به دنبال استادی گشت تا هدفش را در خط و خوشنویسی تامین كند ، به همین خاطر نزد « سراج الكتاب » سید حسن میرخانی رفت و تا واپسین روزهای زندگی استاد افتخار شاگردی وی را داشت.
این استاد معاصر خوشنویسی ، بسیاری از كتیبه های مساجد كشور را با خط خود مزیین نموده است.
از شاگردان برجسته وی می توان به صداقت جباری ـ عباس شیخ خانی ـ احمد پناهی ـ ابوالوفا حسینی اشاره کرد که هم اکنون از استادان انجمن خوشنویسان ایران هستند.
عبدالله فرادی پس از عمری فعالیت فرهنگی و هنری، در هفتم مرداد ۱۳۷۵ هجری شمسی دار فانی را وداع گفت و در بهشت زهرا قطعه هنرمندان به خاک سپرده شد. سنگ قبر او به خط عباس اخوین نوشته شده است.