مشخصات فیلم دل بی قرار
نویسنده و کارگردان: قربان محمدپور ـ تهیه کننده: محمود غلامی ـ مدیر فیلمبرداری: حسن پویا ـ دستیاران فیلمبردار: سعید براتی، حسن لشگری، محمد نادر قشلاقی ـ صدابردار: جعفر علیان ـ دستیار اول کارگردان و مدیر برنامه ریزی: روحانگیز شمس ـ دستیار دوم کارگردان: جواد اکیا ـ طراح چهره پردازی: عبدالله اسکندری ـ مدیر تولید: بهرام صابری ـ منشی صحنه: آرزو قربانی ـ بازیگران: کوروش تهامی (علی)، شهره قمر (معصومه)، نازنین فراهانی (مادر)، سارا خوئینیها (مادرخوانده)، فرهاد جم (پدرخوانده) و جهانبخش سلطانی (حاج محمود).
داستان فیلم دل بی قرار
"دل بی قرار" داستان خواهر و برادری به نام «معصومه» و «علی» است که بر اثر وقوع زلزله رودبار یکدیگر را گم میکنند. این دو هر یک در خانواده ای جدا گانه رشد می کنند و انسانهایی شریف و دوست داشتنی میشوند؛ و البته از همین جا می توان پایان داستان را حدس زد!
درباره کارگردان فیلم دل بی قرار
قربان محمدپور فارغالتحصیل کارگردانی سینما از دانشکده سینما تئاتر دانشگاه هنر است. وی عضو کانون فیلمنامه نویسان و مدیر داخلی دفتر فیلمسازی تبیان نیز هست و سال گذشته با فیلم سینمایی "زبان مادری" در سی امین جشنواره فیلم فجر حضور داشت.
نقد فیلم دل بی قرار
فیلم سینمایی "دل بی قرار" اگرچه تلاش دارد واقعه شامگاه 30 خردادماه سال 69 و زلزله مهیب منجیل و رودبار را تصویر کند که در آن 38 هزار نفر از مردمان این دیار جان باختند و حدود 100 هزار نفر زخمی و یک میلیون نفر بی خانمان شدند؛ اما در کمال تاسف فیلم به یک شوخی توهین آمیز شبیه تر است.
دل بی قرار در هیچ جنبه ای، دستاوردی دلگرم کننده ندارد؛ فیلمی یله و رهاست؛ پیش می رود و مخاطب را تا اعماق جانش از مفاهیم انسان دوستانه و ارزش های وجودی اش بیزار می کند!
بازیگران تا سر حد امکان زور می زنند تا تأثیرگذار باشند و بازی خوبی ارئه کنند. در صحنه های احساسی اشک از چشم و بینی آنها سرازیر است؛ اما مخاطب در بهترین حالت دچار خنده ای تهوع آور می شود! بازی های بی حال پسرک نوجوان در نقش علی و جهانبخش سلطانی در اوج بی مزه گی و سردی، مخاطب را دلزده روانه بیرون سالن میکند.
قصه فیلم همچون همتایان فیلمفارسی یا هندی اش بر پایه تصادف و اتفاقاتی پیش می رود که در هر لحظه مخاطب بخت برگشته را غافلگیر میکند. اتفاقاتی که روی فیلمهای هندی را هم سفید کرده است؛ چرا که دست کم ساختار فیلمهای هندی در مایه های رمنس بومی آن فرهنگ جای میگیرد اما "دل بی قرار " در سینمای ما بی قرار قصه و قالبی است که آن را بیابد؛ ولی افسوس که زمان دو ساعته فیلم برای یافتن این قصه و قالب کوتاه است.
فیلم سرشار است از صحنه های ماچ و بوسه مادر و فرزند یا برادر و خواهر و قربان و صدقه رفتن های بی دلیل و لبخند های حماقت آمیز بازیگران به روی یکدیگر است تا تماشاگر عمق محبت و پیوند خانوادگی را بفهمد. در ادامه هم تبدیل می شود به زور زدن های بازیگران و کارگردان برای احساساتی کردن تماشاگر در صحنه های اشک و آه؛ صحننه هایی که آنقدر نامناسب تدوین شده اند که گاهی می توان فکر کرد که آیا عوامل فیلم تا به امروز فیلمی دیده اند؟!
باید به سازندگان این فیلم بگوییم: یادمان باشد که پرداخت اشتباه و نامناسب یک موضوع در سینما ـ با حجم بالای مخاطبانش ـ می تواند به ایجاد نوعی آسیب و ناهنجاری فرهنگی اجتماعی بدل شود. مثلاً صحنه به سراغ قرآن رفتن معصومه قرار است در ما حس توجه به خداوند و دین را ایجاد کند؛ یا رویکرد کلی فیلم قرار است درد واقعه ای هولناک را که جمع کثیری از عزیزانمان را از ما گرفت بر جان مخاطب بنشاند؛ اما در هر دو مورد کارگردان مایه خنده و سرگرمی مخاطب را فراهم میکند و این گناهی نابخشودنی است چرا که پرداخت ضعیف یک موضوع گذشته از تضییع وقت و هزینه صدها و هزاران عوامل سازنده و بیننده فیلم ؛ ضایع کردن این فرصت برای دیگرانی است که میتوانستند آن را به شکلی بهتر ارائه کنند.
شاید باید به سازندگان فیلم دست مریزاد گفت که در روز های خسته کننده جشنواره سی و یکم، بساط شادی و نشاط را برای اهالی رسانه در برج میلاد به ارمغان آوردند؛ زیرا آنان نمی توانستند حتی با دیدن فیلمی کمدی تا این حد حد به نشاط آیند و حدود دوساعت خنده شان قطع نشود.