نمایشگاه نقاشی کودکان و نوجوانان تونسی در مرکز فرهنگی بوعصیده در منطقه رادس در تونس در مورخ 14/6/93با حضور صادق رمضانی گل افزانی رایزن فرهنگی کشورمان افتتاح شد.
در این مراسم خانم رباب بوعصیده مدیر مرکز که خانه به ارث برده از پدر خود را به مرکزی برای فعالیتهای فرهنگی تبدیل کرده است ضمن سپاسگزاری از رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران در همراهی وهمکاری مستمر به علاقه مندی مردم تونس به ایرانیان وملت متمدن ومسلمان ایران اشاره کرد وبا ذکر بعضی از فعالیتهای مشترک از جمله نمایش فیلم‌های ایرانی ومراسم رونمایی از کتاب سنتهای ماه مبارک رمضان نوشته دکتر احمد الطویلی و..از هنرمندان ایرانی برای برگزاری کارگاه‌های متنوع هنری دعوت کرد.
عامر اللولب نقاش تونسی ومربی آموزش نقاشی کودکان و نوجوانان در این مرکزکه در کشورهای مختلفی از جمله ترکیه نیزبه امر آموزش نقاشی اشتغال دارد طی سخنانی به توانمندیهای خارق العاده نقاشان ایرانی پرداخت وبا مروری بر تاریخ نقاشی در ایران به تاثیرات این هنر بویژه رنگ آمیزیهای زیبا ی آن در هنر نقاشی در تونس اشاره کردوگفت: در صدکیلومتری پایتخت تونس استانی بنام نابل وجود دارد که به شهر سفال معروف است وتحقیقات تاریخی نشان می دهد که هنر سفال از یکسو ورنگ آمیزی آنها ازسوی دیگر برگرفته از ایرانیان خراسانی در پنج قرن اول اسلام در منطقه افریقیه بوده است.
نماینده فرهنگی کشورمان نیز با تقدیر ازوزارت فرهنگ تونس از برگزار کنندگان این دوره های آموزشی تشکر کرد وآمادگی موسسات فرهنگی وهنری کشورمان را برای همکاریهای مشترک اعلام کرد وبر ضرورت تدوین پایان نامه های دانشگاهی در هر دو کشور پیرامون مشترکات تمدنی وفرهنگی تاکید نمود.
مطلبی درباره نقاشی روی سفال
این رشته هنری، شاخه‌ای درصنعت سفالگری سنتی ایرانی محسوب می‌شود كه توسط هنرمندان چیره دستی در اعصار گذشته به جامعه هنری كشور عرضه شده است.با كمال تاسف اغلب هنرمندان این رشته بدیع و چشم‌نواز گمنام زیسته و با كمترین توقع و انتظار شاهكارهایی آفریده‌اند كه این آثار زینت بخش خانه‌های اهل ذوق، موزه‌ها و نگارخانه‌های هنری در پهنای كشورهای مختلف، بویژه ایران زمین شده است، ولی آفرینندگان این آثار در فقر و تنگ دستی روزگار سپری كرده‌اند.
سفالگری خود رشته‌ای از صنعت است كه شاید قدمت آن به اعصار اولیه زندگی انسان روی كره زمین برمی‌گردد، با اینحال در محوطه‌های تاریخی حفاری شده در ایران، سفالینه‌های هنری دارای قدمت تاریخی در فلات قاره ایران مربوط به هزاره‌های اول تا چهارم قبل از میلاد بدست آمده است.
وجود كاشیكاری‌های بسیار زیبا و متعلق به دوران مختلف تاریخی با مضامین متعالی ملی و مذهبی بر تارك بناهای باستانی و مذهبی مؤید این مدعای مهم است كه این شاخه هنری ریشه در آداب و سنن آبا و اجدادی ما داشته و لازم است دست هنرمندان آن به عنوان حافظان یك هنر دستی بدیع و ماندگار مورد نوازش و حمایت قرار گیرد.