هنر سفالگری دوره صفوی همچون دیگر هنرهای این دوره شاهد بالندگی و پویایی بسیاری بوده است. در مراکز متعددی در این دوره سفال‌های ممتازی از زرین فام و کوباچی و «سفید و آبی» گرفته تا سلادون و گمبرون پدید آمده است. در این میان از دو شهر کرمان و مشهد سرامیک‌های بسیاری به جا مانده است. این پژوهش که با روشی توصیفی - تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای مکتوب انجام شده است، با آگاهی به اینکه کرمان و مشهد در پیشینه سفالگری ایران و اوج درخشش دوره‌های گذشته (سلجوقی و ایلخانی) نام‌های بزرگی نبوده‌اند، در پی پاسخ به این پرسش است که مهمترین ویژگی‌های سفال دوره صفوی از نظر فرم، رنگ، لعاب و کاربرد آن در این مراکز چیست و میزان تأثیرپذیری آن‌ها از سفالگری چینی تا چه اندازه است؟
دو شهر کرمان و مشهد در دوره اوج هنرهای صفوی سهم بزرگی در سفالگری این دوره دارند. سفالینه‌های مشهد این تأثیر هنرهای چینی را در نقوش و کیفیت ساخت، بیشتر بازتاب می‌دهند و در سفال‌های کرمان شاهد تنوع بیشتری در فرم، نقش رنگ و لعاب سفال‌های تولید شده هستیم. این دو شهر با توجه به تنوع زیاد آثار سفال و سرامیک بر جای مانده از آن‌ها می‌توانند نماینده سفالگری دوره صفوی باشند.
------
لطفا جهت مطالعه این مقاله به پیوست موجود در صفحه مراجعه نمایید...