امیدی که طلیعه رشد هنر پس از انقلاب را نویدد می‌دهد، مسئولیتی سنگین و مقدس را ارمغان می‌آورد. مسئولیتی که وسعتش را دشت‌های خون نشسته جنوب و کوهپایه‌های غرب تعیین می‌کنند. مسئولیتی که از اسلام بر می‌خیزد و باید به آن سخت معتقد بود.
و در این راه باید عشق ورزید و سر سپرد که عین رهایی است و چون چنین است اینک بر ماست که به اسلام بیاندیشیم و از اسلام الهام بگیرم و برای اسلام گام برداریم.
درست است که اسلام یعنی تسلیم؛ ولی این تسلیم همان لطافت خاصی است که ما را از زنجیر تمام بندگی‌ها، آلودگی‌ها و هواها آزاد می‌سازد و به ما امکان می‌دهد که با فطرت پاک خداجوی انسانی برخورد کنیم و هنر را در مزرعه اصلی خویش کشت کنیم.
آیا زمان آن نرسیده که ما در عرصه هنر از چشمه زلال اسلام، آبشخوری بسازیم و سیراب شویم؟ آیا زمان آن نرسیده که هنر ما با رهایی پیوند یابد و با نیاز درونی فطرت‌های خداجوی همسو شود؟
آیا نباید ما در تمام زمینه‌های هنری الگوی انقلاب اسلامی را ترسیم کنیم و به بسیاری از تنگناها که از ذهن قاصر ما تراوش کرده پاسخ مناسب دهیم و حجاب ها را بدریم؟
نوشتار زیر گامی مقدماتی در این مسیر است. سعی ما بر این است با یادداشتی کوتاه و ناقش، اشاره ای به خصوصیات و ویژگی‌های تئاتر اسلامی داشته باشیم، هنر چند که از هر نظر (چه به لحاظ اعتقادی و چه به لحاظ هنری) توان آن نیست و این تنها شروعی است که امید می‌رود به همت والای هنرمندان متهد و مسلمان، این رشته هنری دنبال شود.
لطفا برای خواندن ادامه مقاله، به فایل پیوست موجود در صفحه مراجعه نمایید...
امیدی که طلیعه رشد هنر پس از انقلاب را نویدد می‌دهد، مسئولیتی سنگین و مقدس را ارمغان می‌آورد. مسئولیتی که وسعتش را دشت‌های خون نشسته جنوب و کوهپایه‌های غرب تعیین می‌کنند.