صنایع دستی ماسوله

در ماسوله، کار « زن ها» بافتن عروسک های کاموایی است؛ عروسک هایی که بسته به جثه شان از ۳۰۰۰ تا ۴۰۰۰ تومان فروخته می شود.
این زن ها انواع لیف حمام را هم می بافند، آن هم با چنان سرعت دستی که شاید نیم ساعته کار یک لیف یا پشت شور را تمام کنند؛ آن هم با قیمت های منصفانه.
در ماسوله نمی شود حداقل یکی از این دست بافته ها را نخرید، چون ماسوله است و همین خرید در پیاده روهای باریک و شیب دارش.
البته در این شهر از تخفیف دادن و تخفیف خواستن خبری نیست، چون دست های هنرمند زنان این شهر که بی ریا هنرشان را در معرض دید مسافران می گذارند آنچنان جادویی دارد که هیچ مسافری دلش نمی آید از هیچ زن بافنده ای تقاضای تخفیف کند. پس وقتی به ماسوله می روید از این که کسی تخفیف نمی خواهد و کسی تخفیف نمی دهد جا نخورید.
ماسوله یک شهر کوهستانی تمام عیار است. شیب کوچه های این شهر آنقدر زیاد است که بعد از پیاده روی چند ساعته در معابرش، عضله های پا احساس خستگی و درد می کند.
کوه هایی که این شهر را در آغوش گرفته اند گاهی اوقات به خاطر مه همیشگی ای که مهمانشان است وهم آلود هم می شود، اما این کوه های بلند هرگز مانع آنتن دهی موبایل ها نمی شود، حتی سیمکارت هایی که در تهران و بعضی ساختمان ها به زحمت آنتن می دهد و اسباب شرمندگی صاحبانشان را فراهم می کند. پس ماسوله از این بابت هم یک برگ برنده در دست دارد.
خنکی هوای این شهر هم یک برگ برنده دیگر است، بویژه برای مسافرانی که از شهرهای گرمسیر به قصد فرار از آفتاب سوزان، راهی این شهر شده اند.
اوج گرمای شهرهای دیگر ایران مصادف است با سرمای هوا در ماسوله، مخصوصا در اول صبح و تنگ غروب آفتاب. پس اگر مسافر تابستانی ماسوله هستید، گول گرمای شهر مبدا را نخورید و لباس گرم و روانداز همراه داشته باشید.
مردم شهرهای بزرگ با آن نان های بی کیفیت شان، همیشه غصه نان هایی را می خورند که به ضرب نمک، سرپا ایستاده است و به خاطر شوری زیاد، گاه خوردنی نیست، اما در ماسوله بویژه در نانوایی بربری این مشکل حل شده، چون بربری های این شهر بشدت بی نمک پخت می شود و ماسوله را از این بابت نیز یک شهر استثنایی کرده است.
سطل های زباله ماسوله هم در بین تمام سطل های آشغال ایران یک استثناست. در این شهر، سطل هایی که به وفور در معابر وجود دارد از نوع سطل های تفکیک شده است که زباله تر و خشک و شیشه را در همان مبدا از هم جدا می کند، اما قابل توجه است که شهرداری ماسوله دست به ابتکاری جالب زده و بالای سر بعضی از این سطل ها از رهگذران بابت این که زباله هایشان را در سطل های مخصوص می ریزند با واژه «ممنون» تشکر کرده است.
در ماسوله دو چیز دیگر هم به وفور یافت می شود: یکی کیوسک های تلفن عمومی که از بالا تا پایین شهر همه جا دیده می شود و دیگری توالت های عمومی نسبتا تمیزی که برخلاف تهران و سایر شهرهای بزرگ کسی از استفاده کنندگان، پول طلب نمی کند. پس وقتی به ماسوله می روید از این دو موضوع به خود نگرانی راه ندهید.
با وجود این در ماسوله بعضی اتفاقات ناخوشایند هم می افتد. با آن که در بعضی نقاط این شهر، خانه های قدیمی در حال خراب شدن است و بعضی هایشان هم کاملا فروریخته، اما کسی به دادشان نمی رسد و همان طور به شکل تلی از خاک و آجر و چوب مانده است.
غم انگیز این که به جای احیا و بازسازی بافت های قدیمی، ماشین های سنگین، کوه و جنگل را می تراشد تا اسکلت خانه های جدید را روی پیکر جنگل عَلَم کند؛ بی اعتنا به این که اگر ماسوله، ماسوله است به خاطر تلفیق مسحورکننده انسان، کوه، ابر و جنگل است.