به منظور آشنایی با روش اقتباس داستانی و سینمایی از موضوعات قرآنی گفتگویی با آقای رضا رحیمی فرد در شهر مقدس قم برگزار خواهد شد.
علاقه مندان می‌توانند برای شرکت در این گفتگو به نشانی قم، ابتدای خیابان معلم، سالن همایش‌های غدیر، نمایشگاه دستاوردهای قرآنی مراجعه نمایند. زمان برگزاری در روز یکشنبه به تاریخ 29 اردیبهشت ساعت 22 می‌باشد.
----------------
قرآن کریم منبع اصلی معرفت نزد مسلمانان به حساب می آید و از جنبه های مختلف عقیدتی، عرفانی و فقهی مورد اقتباس و ارجاع واقع می شود. این کتاب مقدس که به مثابه معجزه پیامبر اسلام تلقی می شود و این امر بیشتر در حوزه ادبیات کلامی و نوشتاری متجلی شده است، جدا از علوم معرفتی، ساحت هنر را نیز تحت پوشش خویش قرار داده است. آنسان که در بررسی هنر اسلامی می توان جای پای قرآن را در حیطه های متنوعی از قبیل ادبیات داستانی، شعر و نثر، خوش نویسی، خوانندگی و حتی معماری جست و جو کرد. اما پرسش اصلی در این باب است که انعکاس این متن مقدس در وادی هنرهای مدرن که در این مجال مصداقیت آن در سینما متجلی است، واجد چه کیفیتی بوده است؟ می دانیم که در سینمای جهان کتاب های مقدس عهد عتیق (تورات) و عهد جدید (انجیل) بسیار مورد استفاده قرار گرفته اند و فیلم سازان شاخصی با وجود اتخاذ سبک های مختلف از آنها بهره فراوان برده اند؛ اما در این بین جایگاه قرآن چیست؟
از آنجا که بخش مهمی از وجوه سینما در وجه بصیرت آن متمرکز شده است و از طرفی روند تاریخی در فقه اسلامی، نسبت به هنرهای تصویری (مجسمه سازی، نقاشی) بسیار محتاطانه و با صدور احکام حرمت و کراهت قدم برمی داشته است، رجوع به قرآن در امور سینما -و از آن جمله فیلمنامه نویسی- چندان بخش پرحجمی نیست؛ به ویژه آن که اصولاً سینما سابقه تاریخی بسیار کمتری نسبت به سایر هنرها دارد و همین مسئله در فاصله گذاری بین قرآن و سینما کم تأثیر نبوده است. در سال های قبل از انقلاب، به دلیل تبلیغات مذهب گریزانه ای که در سطح رسمی انجام می گرفت، محیط سینما نیز بیشتر با مناسبات ساده پسندانه گره خورده بود، رد پای پررنگی از قرآن دیده نمی شود و نسبت بین سینما و قرآن رقیق تر از آن بود که بتوان صحبت جدی از اقتباسات قرآنی به میان آورد. و اگر هم قرینه ای یافت می شد، بیشتر ناظر به ضرب المثل و تلمیحات قرآنی بود تا اقتباس قابل تأمل در این باب.