این سنت نمایشی عمیقا در شعایر دینی ریشه دارد، نوعی درام آیینی که آمیزه ای از باورهای اسلامی شیعه و سنن ایرانی است.
تم اصلی تعزیه شهادت قهرمانانه و تراژدیک سیدالشهدا حضرت امام حسین (ع) امام سوم شیعیان و یاران با وفای او در صحرای کربلا در سال 63 هجری برابر با عبارت تعزیه تداعی گر گونه ای از ادبیات دراماتیک ایرانی است که می توان آن را با نمایشهای مصیبت آمیز غربی مقایسه کرد، تعزیه تنها نمایش بومی جهان اسلام است.
این سنت نمایشی عمیقا در شعایر دینی ریشه دارد، نوعی درام آیینی که آمیزه ای از باورهای اسلامی شیعه و سنن ایرانی است.
تم اصلی تعزیه شهادت قهرمانانه و تراژدیک سیدالشهدا حضرت امام حسین (ع) امام سوم شیعیان و یاران با وفای او در صحرای کربلا در سال 63 هجری برابر با ۶۸۰ میلادی است، شیعیان عقیده دارند حضرت امام حسین (ع) جان خود را برای آنها فدا کرد تا در روز محشر شافی آنان گردد.
بنا به عقیده صاحبنظران تاریخی تعزیه و عزاداری در فرهنگ ایرانیان ریشه ای دیرینه و عمیق دارد به صورتی که پیش از اسلام نیز گونه هایی از تعزیه ایرانی همچون یادگار زر ایران و سوگ سیاوش وجود داشته است.
سنت عزاداری برای حضرت امام حسین (ع) از دسته رویهای اولیه شروع و به مقتل خوانی و در نهایت قالب دراماتیک منجر گردید. در این راستا نسخ، مکان (تکیه) به تکامل نهایی تعزیه کمک نمودند. تعزیه درام تراژیک و گونه ای ناب و نمایش یگانه در مورد شهادت حضرت امام حسین (ع) و یاران با وفای اوست.
تاکید این مقاله بر شناسایی و شناخت کاراکتر تعزیه، چگونگی پیدایش، تحول عناصر، رشد و تکامل همه جانبه آن می باشد.
هدف این پژوهش بازشناخت تعزیه بر اساس شواهد و دلایلی است که بیانگر اعتبار معنوی این هنر آیینی نز شیعیان و چگونگی پذیرش آن به عنوان درامی مقدس و ملی است.
سخن آخر آن که، تعزیه نوعی درام آیینی است که نظر و توجه بزرگترین تئورسینها، تاریخ نگاران، منتقدان و صاحبنظران تئاتر جهانی را به خود جلب کرده است. این طیف از پیشگامان تئاتر جهان در این نمایش بومی نشانه هایی از تئاتر پست مدرن را شناسایی کردند که خود بیانگر اعتبار جهانی و هنری تعزیه است.
میلادی است، شیعیان عقیده دارند حضرت امام حسین (ع) جان خود را برای آنها فدا کرد تا در روز محشر شافی آنان گردد.
بنا به عقیده صاحبنظران تاریخی تعزیه و عزاداری در فرهنگ ایرانیان ریشه ای دیرینه و عمیق دارد به صورتی که پیش از اسلام نیز گونه هایی از تعزیه ایرانی همچون یادگار زر ایران و سوگ سیاوش وجود داشته است.
سنت عزاداری برای حضرت امام حسین (ع) از دسته رویهای اولیه شروع و به مقتل خوانی و در نهایت قالب دراماتیک منجر گردید. در این راستا نسخ، مکان (تکیه) به تکامل نهایی تعزیه کمک نمودند. تعزیه درام تراژیک و گونه ای ناب و نمایش یگانه در مورد شهاد حضرت امام حسین (ع) و یاران با وفای اوست.
تاکید این مقاله بر شناسایی و شناخت کاراکتر تعزیه، چگونگی پیدایش، تحول عناصر، رشد و تکامل همه جانبه آن می باشد.
هدف این پژوهش بازشناخت تعزیه بر اساس شواهد و دلایلی است که بیانگر اعتبار معنوی این هنر آیینی نزد شیعیان و چگونگی پذیرش آن به عنوان درامی مقدس و ملی است.
سخن آخر آن که، تعزیه نوعی درام آیینی است که نظر و توجه بزرگترین تئورسینها، تاریخ نگاران، منتقدان و صاحبنظران تئاتر جهانی را به خود جلب کرده است. این طیف از پیشگامان تئاتر جهان در این نمایش بومی نشانه هایی از تئاتر پست مدرن را شناسایی کردند که خود بیانگر اعتبار جهانی و هنری تعزیه است.
نویسنده: سیدمصطفی مختاباد امریی/ دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران